Het studieprogramma zit erop. Althans, de lessen zijn voorbij en het is nu voorbereidingsweek voor de tentamens. Uiteindelijk is het toch heel snel gegaan en blijkt het moeilijk te achterhalen wat ik nou precies geleerd heb en hoe ik dat zal kunnen toepassen op de tentamens. Deze week waarin ik de stof kan herhalen, zal ik ook volledig moeten benutten. Vooral tegen het mondelinge tentamen Egyptisch-Arabisch zie ik erg op, want ik heb het idee dat ik ergens wat ben blijven steken in het bijleren van nieuwe woordenschat. In het dagelijks gebruik hoef ik niet veel meer dan te weten hoe ik sinaasappels moet kopen, brood en cornflakes. De taxi betalen gaat eigenlijk niet gepaard met woorden. Bovendien maak ik vaak in mijn eentje gebruik van de taxi en dan vind ik het toch nog eng om de man naar het nieuws van de dag te vragen, omdat ik denk een volledig onverstaanbaar antwoord te krijgen. Stom, stom, stom natuurlijk! Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik niet vaker heb gepraat met mensen op straat, de kapper, de man die naast me kwam zitten in het koffiehuis of met de mannen die elke dag niks doen op de stoep voor mijn huis.

Nadat ik terug kwam uit Nederland heb ik een aantal keren afgesproken met Egyptische jongens die op het instituut Nederlands leren. Waarom zouden ze dat willen? Dat vroeg ik me ook af.. Het blijkt dus dat Nederlanders op vakantie toch het liefst in hun eigen taal aangesproken en rondgeleid worden. Fantastisch dus dat deze jongens op het instituut Nederlandse les kunnen krijgen. Ze storten zich daar vervolgens zo volledig op dat ze na nog geen halfjaar lessen te hebben gevolgd zulke fantastische gesprekken kunnen voeren, dat ons Arabisch daar volledig bij verbleekt en zelfs schandalig genoemd mag worden. Tijd dus voor een stevige aanpak en ik heb uitgezocht wat voor talencursussen er in Cairo gegeven worden.

De maand juni heb ik in principe vrij gehouden om het land door te trekken. Ondanks dat het land groot is, is een maand trekken wel erg lang en mijn portemonnee te beperkt qua inhoud. Ik heb mijn docent gevraagd welke van de door mij gevonden talencursussen (ILI en Kalimat) het best aangeschreven staat. Op aanraden van een kennis heb ik ook meteen even gevraagd wat de mogelijkheden op het instituut zelf zouden zijn om vervolglessen te krijgen. Nu heb ik het zo geregeld dat ik samen met drie anderen door kan gaan aan het instituut. Zelfde docenten, iets andere en niet te onderschatten aanpak: 'Jullie betalen dit zelf, het gaat niet via de universiteit. We verwachten dus 100% (meya fi-meya) inzet en verwacht dat je 6-8 uur per dag aan het studeren bent. En PRAAT met de mensen op straat en waar je ze ook maar tegen komt!!!' Vier weken extra krijgen we 10 uren per week les en verder wordt verwacht dat we ons verdiepen in de onderwerpen die we zelf volgende week in mogen dienen.

Hoe vastberaden en doorzettend dit moge overkomen, een paar dagen geleden zat ik er nog niet zo prettig bij. Ik moest van de week een essay schrijven voor een van de vakken op het instituut. Ik had besloten om het onderwerp homoseksualiteit in Egypte te onderzoeken, een onderwerp waar ik al maandenlang over heb nagedacht, maar natuurlijk pas op het laatste moment informatie over gezocht heb. Waar ik op uitkwam was een rapport van Human Rights Watch naar aanleiding van een arrestatiegolf in 2001. De zedenpolitie heeft toen een soort van klopjacht opgezet om, zo lijkt, de homoseksuele populatie van Egypte uit te roeien. Tijdens de afwachting van het proces waren mishandeling en marteling aan de orde van de dag voor de verdachten en om daar een 68 pagina's dik rapport over te lezen, was walgelijk en kostte veel moeite. Ondanks dat is het een zeer interessant onderwerp om over door te lezen!

Vorige week een paar dagen in Dahab aan het strand gelegen met Janneke en Jos (zus en 'zwager'). Dat was erg gezellig, nog even gerelaxte voordat de laatste drukte begon. We zijn naar de Blue Hole geweest en daar op een strandbed liggend, hoorden we een man constant het welbekende: 'Allemachtig-prachtig-achtentachtig' roepen tegen elke Nederlander die maar langskwam. Ik wilde hem wat nieuws leren en Jos stelde: 'Goedkoper dan bij de Hema' voor. De man was helemaal blij met zijn nieuwe aanwinst en vond de vertaling hiervan toch een stuk aantrekkelijker dan die van het rijmpje dat hij daarvoor herhaaldelijk opzei.

Over ergernissen gesproken (ja, dat rijmpje is echt uit de tijd!) maak ik me er zelf wellicht ook wel eens schuldig aan. Ik betrap mezelf er namelijk af en toe op dat ik de oproep tot het gebed, die iedere dag vijf keer ten gehore wordt gebracht vanuit de moskee 5 meter voor ons huis, keihard meezing. Het is soms zelfs zo dat ik er op straat achter kom dat ik de melodie aan het neuriën ben. Niet omdat de oproep dan aan de gang is, maar omdat i gewoon in mijn hoofd blijkt te zitten. Ik probeer me in te houden!!!

De oproep klinkt trouwens wel altijd hard ons huis in en dat drukt het 'romantische' idee wat ik erbij had van vroeger een beetje naar de achtergrond. In Jemen hoorden we het in de verte vanuit een nabijgelegen dorp, maar nu is het wel heel erg nadrukkelijk aanwezig. Daar had ik het met een Egyptenaar over laatst. Hij was onder meer in Duitsland geweest en wees me op de kerkklok die in christelijke landen ieder uur klinkt, terwijl de oproep dus slechts vijf keer per dag luidt. Op zich had hij daar een punt.

Aanstaande maandagga ikeen figurantenrol spelen in de nieuwe film van/met Omar Sherif. Hoe raar het ook klinkt: ik ben ervoor gevraagd.. Een klasgenootje had auditie gedaan en toen bleek dat er nog een groot gebrek was aan Engels uitziende mannen. Het is de bedoeling dat ik een Engelse soldaat speel, een cavallerist om precies te zijn. Dus ik ga maandag paardje hobbelen in (de buurt van) Port Said!

Meer over de film en over de verdere ontwikkelingen in de volgende blog. Voor nu wil ik jullie allemaal veel plezier wensen tijdens deze dagen met het prachtige weer in Nederland!!

Yallah bye