Zondagochtend vroeg vertrokken Sanne en ikvanuit Amman om zo snel mogelijk bij de grens te zijn, aangezien we verhalen gehoord hadden dat het nogal lang kan duren bij de King Hussein/Allenby Bridge. Slechts minder dan een kwartier zaten we in de bus en toen stonden we al langs de kant. Iets met de motor.. Nog vol goede moed zijn we op de stoep in de schaduw gaan zitten in de hoop dat dit geen voorspelling zou zijn voor hoe de rest van de dag zou verlopen. Het duurde ongeveer een kwartier voordat er iemand kwam (een taxichauffeur en waarschijnlijk zoon van de oude man die ons busje bestuurde) die de kennis in huis zou hebben om de reparatie uit te voeren. Eerste keer was het niet goed, maar gelukkig tweede keer wel en we konden weer door.

De grensovergang die we naderden is de meest vreemde en onoverzichtelijke die ik ooit heb gezien! Gebouwtje in om onze bagage door de scanner te laten halen, gebouwtje direct weer uit om ander gebouwtje in te lopen alwaar ons paspoort door drie ambtenaren bekeken werd (in drie verschillende hokjes wel te verstaan). Tegenover zat ambtenaar nr. 4 bij wie we een zegel moesten kopen, die we vervolgens weer aan ambtenaar nr. 3 konden geven. Daarna mochten we door, dachten we.. Een van de raampjes van de ambtenaren ging open en riep ons na dat we moesten wachten op de bus voor toeristen, ongeveer een halfuur zou dat duren. Beetje lezen, 'rondkijken' en windowshopping bij de duty free en toen kwam de bus. Snel laadden we met de medetoeristen onze bagage in en klommen de bus in. De chauffeur speelde vervolgens 10 minuten met het gas voordat een van de andere reizigers vroeg wanneer we zouden vertrekken. 'Over ongeveer een halfuur,' was (opnieuw) het antwoord. Het werd een beetje vervelend en toen bleek ook nog eens dat we moesten betalen om aan de andere kant gebracht te worden. Kort na de betaling kwam de bus in beweging en daarna volgden een paar van de meest beschamende momenten die ik heb meegemaakt. Wij zaten met ongeveer 20 mensen in een bus en passeerden 6 wachtende touringcars, vol met Palestijnen die de oversteek ook moesten maken/waagden. Vervolgens reden we door een stuk niemandsland en kwamen aan bij een slagboom met kantoor ernaast: of alle mannen uit wilden stappen met hun paspoort in de hand. Toen ik buiten stond, vroeg het soldaatmeisje waar ik vandaan kwam en toen ik 'Nederland' geantwoord had, mocht ik meteen de bus weer in. Ik hoefde niet langs het kantoor, want dat was alleen voor de Jordaanse of anderszins Arabische toeristen. Er volgde nog een stuk niemandsland en opnieuw passeerden we een stuk of 6 touringcars, ook deze helemaal vol met Palestijnen. Ik wist werkelijk waar niet welke kant ik op moest kijken!!

Aan Israëlische kant bleek het net zo min georganiseerd te zijn als aan de Jordaanse. We moesten onze tassen op een trolley laden, paspoorten erbij en toen hebben we minstens een kwartier gewacht voordat we ze terugkregen. Daarna kwamen we in een regelrechte chaos terecht! Een grote hal met overal mensen, wachtend op een aantal loketten voor paspoortcontrole. Op goed geluk zijn we in een rij gaan staan, maar al snel kwam er een mannetje op ons afgelopen die ons vertelde dat we verder door moesten lopen naar achteren, naar het VIP-loket welteverstaan. Daar stonden minder mensen in de rij en zouden we dus sneller geholpen worden. Een uur later waren alle andere rijen zo ongeveer opgelost en keken wij tegen 5 ruggen minder aan. Ondertussen hadden we al wel een mede-ulpan-student gevonden en we stelden voor in verschillende rijen te gaan staan om vervolgens met z'n drieën bij het loket te staan waarvan de rij het snelst ging. Het duurde slechts nog een halfuurtje en toen waren we eindelijk door en konden we het veel te dure busje inclusief veel te chagrijnige chauffeur naar Jeruzalem nemen. Daar werden we afgezet op een plek die niet afgesproken was, heb ik in mijn beste Arabisch de chauffeur 'lichtelijk' geïrriteerd gevraagd wat daar de bedoeling van was om vervolgens in het Hebreeuws te vragen waarom de taxi die ons naar het busstation zou willen brengen bijna 10x zo duur was als de prijs voor een buskaartje (wat echter pas achteraf bleek).

Op het centrale busstation aangekomen, bleek de bus 3 kwartier later te vertrekken om ons rechtstreeks naar Haifa te brengen. Hadden we mooi de tijd om wat te eten, aangezien we dat na het ontbijt niet meer gedaan hadden en het al 18.00u was. Onderweg weer wat Hebreeuws geoefend met de man die achter ons had proberen te slapen, maar wakker bleef door ons onnozele gewauwel en dus besloot ons te animeren met zijn eigen interessantheden. Ondertussen waren we al veel te laat voor het officiële gedeelte van de ontvangst op de universiteit, maar er waren nog wel mensen aanwezig om ons op te vangen en onze kamers te laten zien. Alles wat ik op dat moment wilde, was slapen. Maar toen ontmoette ik mijn kamergenoot en andere huisgenoten, die allemaal Israëlische Arabieren bleken te zijn. Lekker vertrouwde klanken om me heen, maar wel wat verwarrend voor de voorbereiding van het mondeling in het Hebreeuws van de volgende ochtend. Naast het schriftelijke gedeelte, dat ik al ingeleverd had, zou dit bepalen op welk niveau ik terecht zou komen tijdens de komende weken.

Sanne en ik hebben vervolgens wat praktische zaken nog moeten regelen en toen was het tijd om de bus te pakken en naar een mall te gaan om ons Israëlische telefoonnummer te regelen (= 00972 (0)54 9065242).

Van de 14 klassen ben ik in klas nr. 8 terecht gekomen. Zegt niet alles over het niveau, maar aangezien klas 1 begint met het alfabet en klas 14 zich bezighoudt met academische vraagstukken, was ik zeker niet ontevreden! Echter na een paar dagen begon ik te merken, dat ik me wat verveelde in de klas en dat het te langzaam ging naar mijn idee. Ik heb met mijn docente hierover gepraat en ze was het niet met me eens en vond dat ik te snel wil. Wel heb ik kunnen regelen dat ik extra opdrachten kan doen om zo het semester dat ik gemist heb in Nederland in kan halen. Eind augustus heb ik hier tentamen in en dat scheelt me een hoop leerwerk als ik in Nederland terugkom.

Vorige week woensdag heb ik een wandeling gemaakt door een wadi, langs de berg waarop de universiteit ligt naar beneden. Daar aangekomen hebben we trappen beklommen om uit te komen bij een moskee, waar we compleet bezweet een lezing zouden krijgen. Heel interessant, maar ik heb natuurlijk weer net even gemist wat de precieze stroming was van deze moskee. Er werd een interessante discussie gevoerd over al dan niet letterlijk nemen van de Koran en hoe deze specifieke beweging de woorden interpreteert.

Donderdagmiddag lekker naar het strand geweest, maar helaas is het niet mogelijk om de zee echt in te gaan omdat het vergeven is van de kwallen. Deze geven een bepaalde stof af waarvan je uitslag op je huid kan krijgen die verschrikkelijk jeukt, dus maar beter om onder de douche te stappen die minstens net zo verkoelend is als de zee zelf. Beetje jammer, want die beesten gaan pas begin augustus weer weg (zo is de ervaring).

Vrijdag was de eerste dag van het weekend en we zijn in 2 groepen naar Tsfat gegaan, een bergdorp in Galilea, dat een belangrijke plaats inneemt in de historie van de Kabala. Helaas hadden wij een gids die nauwelijks een woord over deze stroming gesproken heeft, maar voornamelijk economische ontwikkelingen besprak en veelal oorlogsverhalen vertelde. Uitzichten waren prachtig, maar ik zou graag nog een keer zelfstandig naar dit stadje willen om de minder toeristische route te bewandelen en meer over de leefwijze van de bewoners te weten te komen. Daarna hebben we in de buurt van Tsfat opnieuw een wadi doorgewandeld. De gids vloog naar beneden en toen we halverwege waren zijn we met een groepje achtergebleven bij een beekje om pootje te baden, te genieten van de stilte en weer op adem te komen. Een van de meisjes in dit groepje had last van hoge bloeddruk en het was dus noodzakelijk om rustig aan te doen en langzaam weer naar boven te lopen.

Zo worden er iedere week trips georganiseerd, waar je gebruik van kan maken zonder extra te hoeven betalen (het Hollandse bloed stroomt nog steeds door mijn aderen), er zijn middagen waarop je hulp kan krijgen bij je huiswerk, er worden films in het Hebreeuws vertoond, er worden feesten georganiseerd en nog meer activiteiten in het kader van het leren van de taal. Ik kom deze 3 weken ulpan wel door en het is een verademing om even boven op deze berg te wonen en iedere ochtend te genieten van het uitzicht over zee!!

Yallah bye!