Het laatste weekend in Haifaben ik voornamelijk bezig geweest met hetwegwerken van de achterstand om opniveau te komen. Het bleek nog een pittige klus te zijn en daardoor ben ik aan echt leren niet meer toegekomen.We zijnop zaterdag, tussen het studeren door, nog wel evennaar Akko geweest. Dit stadje kunnen we vanaf Mount Carmel, waarop de universiteit van Haifa staat, in het noorden zien liggen. We zijn er naar de markt geweest, niet al te groot en spectaculair maar wel weer Arabisch kunnen spreken (met heel veel Hebreeuws tussendoor, wanter is inmiddels lichtelijk sprake van'babel' in mijnhoofd). Daarna hebben we een moskee bezocht, wat werkelijk de mooiste was die ik in het afgelopen halfjaar heb gezien: mooie schilderingen en een goed onderhouden binnenplaats met tuin! We hadden besloten om na de lunch de Citadel te bezoeken, maar het werd al wat laat en we moesten ons dus haasten. Daar aangekomen, werd ons verteld dat we nog net een uur hadden om rond te kijken. Leek ons genoeg, maar toen we binnen waren bleek dat niet alles meer open was vanwege de shabbat. Toch een beetje jammer voor ons op dat moment, dat een voornamelijk Arabisch dorpje zich aan de regels van de shabbat dient te houden. Hier merkten we ook eens te meer hoe groot het verschil is tussen religies op het gebied van behoud van een rustdag. Vooral ook hoe snel je eraan gewend raakt dat winkels en bezienswaardighedennagenoeg altijd open zijn, zoals in Egypte.

De eindtoets van ulpan viel gelukkig heel erg mee en daarna hadden we een afsluitende picknick. Deze werd gehouden op het grasveld tegenover de bushalte en aangezien wij hadden besloten om aansluitend naar Jeruzalem te gaan, hadden we al onze bagage vastbij ons. Nog een laatste foto gemaakt hier en daar, emailadressen uitgewisseld, broodje falafel gescoord en toen de bus gepakt. Een aantal uren later werden we door Derk opgewacht op het busstation. Sanne en hij hadden een afpraak elders in de stad, dus Sabrina, Johannes (beiden uit Duitsland) en ik pakten de bus naar de Damascus Gate. De bus leidde ons recht door Mea Shearim, de wijk waar meest orthodoxe joodse gemeenschap leeft. Het wasbijzonder te zien hoe de mannen gejaagd rondliepen; alles wat ze buiten het bestuderen van de heilige boeken om doen gebeurt gejaagd en is van mindere betekenis. De vrouwen daarentegen gingen rustiger over straat, vaak ook doordat ze op alle kinderen moesten passen die ze bij zich hadden. De vrouwen die getrouwd zijn, dragen of een hoofddoek of een pruik. Dit viel mij heel duidelijk op, maar Johannes en Sabrina wisten niet van dit gebruik en zij zagen het niet.

Doordat ik niet meer precies wist waar Damascus Gate was en we net bij de oude stad aangekomen waren, misten we onze halte en kwamen we aan de andere kant van de oude stad uit. Op zich was dat niet zo'n probleem, omdat we in principe zo door konden steken langs de Klaagmuur. Alleen: het gebied rondom de muur mag je niet met grote tassen betreden. We moesten dus helemaal omlopen, trappen op en af en helemaal uitgeput kwamen we in het hostel aan. Het kamertje dat we daar aangewezen kregen, was te klein voor woorden. Twee van ons zoudenop een ingebouwde hoogslaper slapen, die zo klein was dat bij de minste of geringste beweging degene aan de buitenkant eruit zou vallen. We hebben dus een alternatief bedje op de grond gemaakt en ik was de gelukkige die erop mocht slapen.

We hebben voornamelijk de oude stad bezocht: de Citadel, een kerk (alleen van de buitenkant bezichtigd, omdat de stroom toeristen alweer stond te dringen voor de ingang), de Klaagmuur natuurlijk, de marktstraatjes en de Armeense wijk (die ietwat tegenviel omdat we er op het heetst van de dag waren en alles dicht was). We hebbenverse sap gedronken op Ben Yehuda Street en cd's en dvd's gekocht. Voor de zaterdag hadden we gepland om naar de West Bank te gaan, aangezien Arabische busjes wel reden en er in Jeruzalem helemaal niets te doen valt op shabbat. Was op vrijdagmiddag wel mooi om vanuit het raam van het hostel te zien hoe de stromen gelovigen hun weg maakten naar de Klaagmuur en daarbij niets voor laten gaan. Het verkeer moet wachten totdat zij voorbij zijn. We zijn nog een avondheerlijk uit eten geweest en er kwam nog een klas-/studiegenoot van Sanne en mij vanuit Groningen langs, die op bezoek was bij familie en vrienden in Israël. We waren nog net voor 01.00u binnen, de tijd dat de deur van het hostel op slot ging (we voelden ons wel een beetje kinderachtig, haha).

In Bethlehem hebben we de geboortekerk bezocht en daarna zijn we doorgegaan naar het Alternative Information Center, waar Derk twee weken heeft rondgekeken en informatie heeft doorgelezen over het Palestijns-Israëlisch conflict. Er werkt een Nederlandse stagiaire, studente Internationale Betrekkingen en Diplomatie. Zij is inmiddels verwikkeld geraakt in een 'vreedzame' strijd tussen bewoners van het dorp (Palestijnen dus) en joodse settlers. Er is een heuvel waar beide belang bij hebben; de Palestijnen vanwege de bouw van een ziekenhuis en de settlers vanwege het behoud van 'hun' weg en impliciet vanwege het omsingelen van Bethlehem door nederzettingen. Op de heuvel staat een oude uitkijkpost van het Israëlische leger met een aantal gebouwen eromheen. Deze gebouwen worden nu om en om door de Palestijnen en de settlers beschilderd. Waar Palestijnende oude gebouwen beschilderen alsfalafeltenten, boekwinkels en dergelijke, bekladden de settlers de muren voornamelijk met lelijke teksten. Teksten die niet door de beugel kunnen, worden beschilderd met witte verf zodat er weer iets nieuws overheen geschilderd kon worden. Helaas valt er door het Israëlische leger nauwelijks iets tegen de settlers te doen en is het meer dan waarschijnlijk dat de heuvel in hun handen zal vallen, maar er blijft hoop dat er alsnog een ziekenhuis gebouwd zal worden.