Ontlading!!

Deze week alle tentamens gehad, 6stuks in totaal. Het was zwaar en heftig, weinig geslapen, (te) veel gestresst natuurlijk en net de uitslag gekregen: ik heb alles gehaald

Dat ik nu enorm feest ga vieren!!!

Ik kom snel met de laatste verhalen.

Yallah bye!

Halverwege mijn verblijf in het MO

Het studieprogramma zit erop. Althans, de lessen zijn voorbij en het is nu voorbereidingsweek voor de tentamens. Uiteindelijk is het toch heel snel gegaan en blijkt het moeilijk te achterhalen wat ik nou precies geleerd heb en hoe ik dat zal kunnen toepassen op de tentamens. Deze week waarin ik de stof kan herhalen, zal ik ook volledig moeten benutten. Vooral tegen het mondelinge tentamen Egyptisch-Arabisch zie ik erg op, want ik heb het idee dat ik ergens wat ben blijven steken in het bijleren van nieuwe woordenschat. In het dagelijks gebruik hoef ik niet veel meer dan te weten hoe ik sinaasappels moet kopen, brood en cornflakes. De taxi betalen gaat eigenlijk niet gepaard met woorden. Bovendien maak ik vaak in mijn eentje gebruik van de taxi en dan vind ik het toch nog eng om de man naar het nieuws van de dag te vragen, omdat ik denk een volledig onverstaanbaar antwoord te krijgen. Stom, stom, stom natuurlijk! Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik niet vaker heb gepraat met mensen op straat, de kapper, de man die naast me kwam zitten in het koffiehuis of met de mannen die elke dag niks doen op de stoep voor mijn huis.

Nadat ik terug kwam uit Nederland heb ik een aantal keren afgesproken met Egyptische jongens die op het instituut Nederlands leren. Waarom zouden ze dat willen? Dat vroeg ik me ook af.. Het blijkt dus dat Nederlanders op vakantie toch het liefst in hun eigen taal aangesproken en rondgeleid worden. Fantastisch dus dat deze jongens op het instituut Nederlandse les kunnen krijgen. Ze storten zich daar vervolgens zo volledig op dat ze na nog geen halfjaar lessen te hebben gevolgd zulke fantastische gesprekken kunnen voeren, dat ons Arabisch daar volledig bij verbleekt en zelfs schandalig genoemd mag worden. Tijd dus voor een stevige aanpak en ik heb uitgezocht wat voor talencursussen er in Cairo gegeven worden.

De maand juni heb ik in principe vrij gehouden om het land door te trekken. Ondanks dat het land groot is, is een maand trekken wel erg lang en mijn portemonnee te beperkt qua inhoud. Ik heb mijn docent gevraagd welke van de door mij gevonden talencursussen (ILI en Kalimat) het best aangeschreven staat. Op aanraden van een kennis heb ik ook meteen even gevraagd wat de mogelijkheden op het instituut zelf zouden zijn om vervolglessen te krijgen. Nu heb ik het zo geregeld dat ik samen met drie anderen door kan gaan aan het instituut. Zelfde docenten, iets andere en niet te onderschatten aanpak: 'Jullie betalen dit zelf, het gaat niet via de universiteit. We verwachten dus 100% (meya fi-meya) inzet en verwacht dat je 6-8 uur per dag aan het studeren bent. En PRAAT met de mensen op straat en waar je ze ook maar tegen komt!!!' Vier weken extra krijgen we 10 uren per week les en verder wordt verwacht dat we ons verdiepen in de onderwerpen die we zelf volgende week in mogen dienen.

Hoe vastberaden en doorzettend dit moge overkomen, een paar dagen geleden zat ik er nog niet zo prettig bij. Ik moest van de week een essay schrijven voor een van de vakken op het instituut. Ik had besloten om het onderwerp homoseksualiteit in Egypte te onderzoeken, een onderwerp waar ik al maandenlang over heb nagedacht, maar natuurlijk pas op het laatste moment informatie over gezocht heb. Waar ik op uitkwam was een rapport van Human Rights Watch naar aanleiding van een arrestatiegolf in 2001. De zedenpolitie heeft toen een soort van klopjacht opgezet om, zo lijkt, de homoseksuele populatie van Egypte uit te roeien. Tijdens de afwachting van het proces waren mishandeling en marteling aan de orde van de dag voor de verdachten en om daar een 68 pagina's dik rapport over te lezen, was walgelijk en kostte veel moeite. Ondanks dat is het een zeer interessant onderwerp om over door te lezen!

Vorige week een paar dagen in Dahab aan het strand gelegen met Janneke en Jos (zus en 'zwager'). Dat was erg gezellig, nog even gerelaxte voordat de laatste drukte begon. We zijn naar de Blue Hole geweest en daar op een strandbed liggend, hoorden we een man constant het welbekende: 'Allemachtig-prachtig-achtentachtig' roepen tegen elke Nederlander die maar langskwam. Ik wilde hem wat nieuws leren en Jos stelde: 'Goedkoper dan bij de Hema' voor. De man was helemaal blij met zijn nieuwe aanwinst en vond de vertaling hiervan toch een stuk aantrekkelijker dan die van het rijmpje dat hij daarvoor herhaaldelijk opzei.

Over ergernissen gesproken (ja, dat rijmpje is echt uit de tijd!) maak ik me er zelf wellicht ook wel eens schuldig aan. Ik betrap mezelf er namelijk af en toe op dat ik de oproep tot het gebed, die iedere dag vijf keer ten gehore wordt gebracht vanuit de moskee 5 meter voor ons huis, keihard meezing. Het is soms zelfs zo dat ik er op straat achter kom dat ik de melodie aan het neuriën ben. Niet omdat de oproep dan aan de gang is, maar omdat i gewoon in mijn hoofd blijkt te zitten. Ik probeer me in te houden!!!

De oproep klinkt trouwens wel altijd hard ons huis in en dat drukt het 'romantische' idee wat ik erbij had van vroeger een beetje naar de achtergrond. In Jemen hoorden we het in de verte vanuit een nabijgelegen dorp, maar nu is het wel heel erg nadrukkelijk aanwezig. Daar had ik het met een Egyptenaar over laatst. Hij was onder meer in Duitsland geweest en wees me op de kerkklok die in christelijke landen ieder uur klinkt, terwijl de oproep dus slechts vijf keer per dag luidt. Op zich had hij daar een punt.

Aanstaande maandagga ikeen figurantenrol spelen in de nieuwe film van/met Omar Sherif. Hoe raar het ook klinkt: ik ben ervoor gevraagd.. Een klasgenootje had auditie gedaan en toen bleek dat er nog een groot gebrek was aan Engels uitziende mannen. Het is de bedoeling dat ik een Engelse soldaat speel, een cavallerist om precies te zijn. Dus ik ga maandag paardje hobbelen in (de buurt van) Port Said!

Meer over de film en over de verdere ontwikkelingen in de volgende blog. Voor nu wil ik jullie allemaal veel plezier wensen tijdens deze dagen met het prachtige weer in Nederland!!

Yallah bye

Ja, ja, ja, daar ben ik weer...

Dat is alweer lange tijd geleden! Veel gebeurd ook in de tussenliggende tijd, dus ik houd het dit keer écht bij de hoofdpunten, om een teken van leven te geven en de draad weer op te pakken wat schrijven betreft...

Ik was bij het paasweekend gebleven, volgens mij. Ik heb toen heerlijk gechilled, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet, in Dahab. 4 dagen lang in de zon gelegen, tenminste voor zover dat nog ging na de eerste dag al flink verbrand te zijn. Die dag te lang op m'n buik in het water gelegen om te genieten van het prachtige koraal bij the Blue Hole. Het is dé plek om te duiken in Dahab, maar daar had ik op de Filippijnen al eens een slechte ervaring mee en daarom bleef ik lekker aan de oppervlakte. Buiten dat het een duikers-, snorkel- en relax-oord is, valt er weinig te beleven in Dahab. Het bezoek bleef dus beperkt tot strand-hangen, eetgelegenheden hoppen, slenteren langs de boulevard en vooral ook veel slapen.

Thuis gekomen na weer een lange reis, bleek dat de darmen nog niet helemaal hersteld waren sinds de woestijnreis en kon het toilet rekenen op menig bezoek van mijn kant. Was niet zo prettig toen ik diezelfde avond door moest naar het vliegveld om mijn moeder op te halen. Zij is twaalf dagen bij me op bezoek geweest. Ik hoefde de volgende dag gelukkig pas om 13u op school te zijn, dus we konden beiden lekker uitslapen.
Aya heeft iedere dag volgestopt met bezienswaardigheden bekijken en op de momenten dat ik vrij was, hebben we lekker tijd doorgebracht met elkaar en samen genoten van wat de stad te bieden heeft. De hittegolf was gelukkig voorbij en dat maakte het aangenaam vertoeven. Het was zelfs enkele dagen helder, waardoor het uitzicht verbeterde en het drukkende karakte verdwenen was.

We zijn het weekend naar Alexandrië geweest, de stad waar ik geboren ben en waar wij als gezin 3 jaar in de buurt hebben gewoond. Jammer genoeg hebben we de plek waar het huis heeft moeten staan niet kunnen vinden. Agami is erg veranderd en wat vroeger een gezellig dorpje moet zijn geweest is uitgegroeid tot een soort van toevluchtsoord voor vakantie vierende Egyptenaren. Omdat het daarvoor het seizoen nog niet was, hebben we daar niet veel van meegekregen. Wel hebben we de rijen, maar dan ook echt RIJEN, vakantie-appartementencomplexen mogen bewonderen. Overal waar we om ons heen konden kijken, waren ze hutje mutje tegen elkaar aan gebouwd in compleet van elkaar verschillende stijlen. Het was voor Aya wennen om te zien hoe deze gebouwen de schattige eensgezins-villa's van vroeger hadden vervangen. Onverrichter zake zijn we teruggekeerd naar Alexandrië, waar we op zoek gingen naar één van de beste visrestaurants van de stad. Ben ik natuurlijk weer vergeten hoe die heet, maar we hebben het gevonden en uitgebreid gegeten.

De dag erop gingen we op zoek naar het ziekenhuis waar ik ben geboren. Na lang zoeken, doordat ik te koppig was om een taxi te nemen, hebben we de Moassatkliniek gevonden. Het gebouw was compleet vervallen en het bleek ook slechts nog dienst te doen als polikliniek. We hebben op kantoor gezeten van, hoe hij zichzelf noemde, het hoofd van het registratiesysteem van het ziekenhuis. Hijzelf ging geen dossiers door en het bleek ook dat die in een ander gebouw lagen en dat er allerlei andere mensen waren om de registratie van mijn geboorte te vinden. Anderhalf uur later mochten we meelopen naar het andere gebouw. Ze hadden toch eigenlijk niets gevonden, maar wel een buitenlandse naam op 9 november. Of we niet bij het verkeerde ziekenhuis waren gaan zoeken... Aya wist het zeker te herkennen en ik heb zelf het boek doorzocht en vond haar achternaam gewoon op de 19^e staan. Geboortetijd klopte ook, 02.30u. Geschrokken keken ze ons aan: 'Maar er staat dat er een meisje is geboren!!' We schoten in de lach, niet meer versteld staande van wat er op ons pad zou kunnen komen en eigenlijk alleen maar blij dat we iets gevonden hadden. Ik grapte dat het blijkbaar daar al 'mis' is gegaan. De stemming in het kantoor verstomde wat, maar toen ik in mijn beste Arabisch had verklaard dat we het verder geen probleem vonden en dat we alleen uit interesse waren gekomen, werd er opgelucht adem gehaald en kregen we chocoladerepen aangereikt. Blijkbaar bestond er even de angst dat we een officiële claim kwamen leggen op de verkeerde registratie.

Datzelfde weekend is de film van dhr. W. uitgekomen. Meerdere sms-jes gehad uit Nederland en uit Egypte en een kennis van vroeger belde om te informeren dat ze de film inmiddels had gezien en dat het ontzettend mee bleek te vallen. Ook van klasgenoten kreeg ik geruststellende berichten. De angst had er blijkbaar toch wel een beetje ingezeten voor de tijd en toen het uiteindelijk bleek mee te vallen, was die ook nog niet geheel weg. Zeker toen we op vrijdag tijdens het middaggebed met de bus langs enkele overvolle moskees reden, schoot de gedachte over (commentaar op) de film toch nog een paar keer door onze hoofden.

Aya is nog twee dagen ziek geweest in haar laatste week, maar gelukkig heeft ze de belangrijkste bezienswaardigheden 'gedaan' en is zelfs (in haar eentje!) de piramide van Chefren in geweest. Aan het einde van de week zijn we samen naar Nederland gevlogen. Aya's vakantie was helaas voorbij en die van mij begon! Zo vreemd om op vakantie te zijn geweest in eigen land, maar het was heerlijk. Wel vlogen de emoties door elkaar. Blijdschap en geluk op de bruiloft van Willemijn en Remco. De vrijgezellenfeesten waren te gek en de bruiloft was erg mooi!! Er was ook verdriet om het verlies van mijn oma. Ze is 93 geworden, wat een zeer respectabele leeftijd genoemd mag worden. Ik heb de begrafenis niet bij kunnen wonen, maar heb wel afscheid van haar kunnen nemen en bij mijn opa kunnen zijn.

Gek genoeg zit ik na de vakantie veel beter in mijn studiewerk en heb ik veel meer zin om te leren. De rest van het programma is opeens ook heel overzichtelijk geworden: heb nu anderhalve week les gehad, komende week ben ik vrij, dan nog een laatste lesweek om vervolgens een week vrij te zijn om te studeren en daarna tentamens. Wat ik daarna ga doen, staat nog open, maar anderhalve maand vakantie vieren leek me iets te veel van het goede. Ik ben dus nu aan het uitzoeken of ik eventueel nog een extra maand kan studeren of dat ik alsnog vrijwilligerswerk ga doen in (de buurt van) Cairo. Ik oriënteer me er deze weken op en hou me eerst voornamelijk bezig met het behalen van de tentamens en natuurlijk met het bezoek van Janneke en Jos (m'n zus en haar vriend).

Van donderdag op vrijdag gaat hier trouwens de klok een uur vooruit. Ik vond het net zo makkelijk dat de tijden gelijk liepen, maar daar komt dus nu verandering in...

Tot de volgende keerweer!

Groetjes en yalla bye

Oases in de westelijke woestijn

Ja mensen, het komt weer even in gedeeltes achter elkaar aan. Na de foto's van Saqqara en Zabalin heb ik nu mijn verhaal klaar over de studiereis van afgelopen week.

Na een druk weekend vol uitgaan en weinig slaap (de nacht voor vertrek zelfs maar 1 uurtje onder de wol), heb ik mijn spullen gepakt voor de studiereis naar de oases in de westelijke woestijn. Met een groep van 20 studenten vertrokken we vanaf het instituut met georganiseerd vervoer naar onze eerste bestemming: Farafra. Na een reis van zo'n 9 uur kwamen we aan bij het hotel, een plaatje!! Er bleek een zwembad te zijn en ook al was het donker en redelijk koud geworden, besloten we toch een duik te nemen om het vakantiegevoel op te wekken. Dit hielden we nog geen kwartier uit, omdat we alleen maar zaten te rillen van de kou. Toch een beetje jammer dat het andere deel van de groep, dat besloten had niet in het zwembad te springen, vertrokken was om een natural hot spring te bezoeken. Wij hebben de warme kraan in de douche aangezet en zo kwamen ook wij weer op temperatuur. De avond doorgebracht op het dakterras en daarna rond het kampvuur dat de medewerkers van het hotel hadden aangemaakt. Ze maakten ook muziek en ondanks de vermoeidheid hebben we lekker meegedanst tot in de late uurtjes.

De tweede dag hebben we een museum bezocht van een autodidactische kunstenaar, die wereldberoemd schijnt te zijn. Zijn werk was heel gevarieerd en erg bijzonder om naar te kijken. Nadat we uitgekeken waren, mochten we zelf aan de slag met stukjes zandsteen. Dat wou niet echt lukken en toen heeft de beste man voor 5 van ons een kunstwerk gemaakt van een steen die we zelf hadden mogen uitkiezen. Drie kwartier later zaten we weer in de bus voor de 5 uur durende reis naar Dakhla. Het hotel waarin we daar terecht kwamen, haalde het in geen velden of wegen bij het eerste, maar er stond een douche (2 zelfs) en de bedden leken ook prima. Bij het eerste wc-bezoek van een van mijn kamergenoten, bleek de wc-deur te groot te zijn voor het gat waar het in moest vallen. Omdat hij het stevig had aangedrukt (het zat werkelijk waar muurvast), hebben we er een halfuur over gedaan om de beste jongen weer vrij te krijgen. Daarna hebben we een restaurantje opgezocht, waar we voor nog geen euro een complete maaltijd met frisdrank hebben genuttigd!!

De volgende ochtend moesten we er vroeg uit voor ons bezoek aan Qasr, alwaar Prof. Dr. Leemhuis (mijn eerste docent Arabisch) opgravingen doet naar.. jawel: lemen huisjes! Gelukkig houdt het project meer in dan alleen de toevalligheid dat Leemhuis zijn naam eer aan doet. Qasr is namelijk een ver-arabisering van het Romeinse woord 'castricum'. Het is een oud stadje, waarvan eerst verondersteld werd dat het slechts een islamitische achtergrond had, maar de oude Romeinse resten komen steeds duidelijker naar voren en dat maakt het een hele interessante combinatie om te onderzoeken. Bovendien is er gebruik gemaakt van traditionele leembouw, wat allerlei voordelen met zich meebrengt voor het soms niet uit te houden klimaat. Nadat we op enthousiaste wijze op de hoogte waren gebracht van de ontdekkingen die het team er gedaan had, vervolgden we onze tocht naar een tempel. Deze tempel had als bijzondere aspect dat het was gebouwd in faraonische tijd, maar ook hier hebben de Romeinen hun invloed laten gelden. Nadat we deze tempel hebben bekeken, stapten we in de bus naar onze volgende locatie: opnieuw een islamitisch dorpje in de buurt. Gelukkig vertelde Sarah, onze docente Egyptisch-Arabisch en voor deze week onze reisbegeleidster, dat het niet verplicht was. Met het schaamrood op de kaken staken slechts Leonie en ik onze hand op dat we niet mee wilden. We mochten in het tweede busje terug naar het hotel. Daar hebben we fietsen gehuurd, voldoende water gepakt en chips meegenomen en hebben relaxed het dorpje en de omringende velden bekeken. Heerlijk om toch even uit de groep te zijn en op ons gemak de oasewereld te verkennen!

's Avonds zijn we met een deel van de groep naar een hot spring geweest, om toch ook die ervaring te kunnen delen. Bijzonder om mee te maken dat het water warm blijft in zo'n poel en dat daar geen techniek aan te pas kwam. Ik was blij dat ik een zwarte zwembroek aan had, want iedereen met een andere kleur kreeg deze vermengd met rood weer terug uit het van sulfur vergeven water.

De volgende ochtend hadden we een lezing gehad van een tourist guide over het leven in de oases. Deze lezing was geheel en al in het Arabisch en dat confronteerde me even met hoe slecht ik het eigenlijk nog maar kan oppikken. Ik hoor losse woorden, maar moet daar nog zo lang over nadenken, dat ik ze niet aan elkaar kan koppelen om er een verhaal van te maken. Helaas zeiden de meeste anderen dat ze het prima konden volgen en dat maakte de pil even wat bitterder om te slikken. We hebben die middag nog een authentiek bedoeïenenhuisje bezocht, wat omgetoverd was tot museum. De rondleiding stelde an sich niet veel voor, maar doordat de rondleider al zijn woorden bleef herhalen werd het een hilarisch tafereel.

De rest van de dag waren we vrij en dat gaf ons gelegenheid om ons voor te bereiden op onze zelfgeplande excursie: op dromedarissen de woestijn in om er een nacht te blijven slapen!

Om 16u werden we opgehaald met jeeps: ik ging met 5 meiden de tocht op de dromedaris aan en drie anderen zouden rechtstreeks naar de plek van overnachting. De tocht was prachtig en heeft prachtige plaatjes opgebracht. We deelden onze dromedarissen met een groep Australische toeristen en moesten de nodige formaliteiten uitwisselen, in de veronderstelling dat we ook met hen zouden overnachten. Toen we na anderhalf uur op de plaats van bestemming waren aangekomen, stopte er echter een jeep en de Australiërs bleken niet te weten hoe snel ze het ding in moesten komen en reden met een noodvaart de woestijn weer uit. Jammer voor hen, want minuten later zaten wij bovenop de nabijgelegen berg te genieten van een prachtige zonsondergang. Het werd snel donker en gelukkig hadden we de tenten al opgezet, zodat we aan konden schuiven bij de pannen die op het vuur stonden en het eten klaar hadden gestoomd. We hebben onder de open en mooi verlichte sterrenhemel tot diep in de nacht gesprekken gehad over Egypte, trouwen en allerlei andere zin en onzin van het leven. Helaas voor Zizi eindigde het avontuur al na het eten, want ze werd geveld door griep en we hebben haar teruggebracht naar het hotel. Daar lagen nog 4 zieke medereizigers en Sarah bleek er een nachttaak aan te hebben ze alle te verzorgen. De tenten waren leuk om op te zetten, maar hebben hun functie verder gemist, aangezien we het net zo leuk vonden om buiten te slapen. De stevige wind die 's nachts op kwam zetten, deerde ons niet en we bleven stug volhouden. Helaas was de zonsopgang niet zo spectaculair als de -ondergang, maar inmiddels hadden we de stress er ook wel in zitten. We moesten namelijk per sé om 9u de bus hebben vanaf het hotel om een tapijtfabriek te bezoeken en een school in een nabijgelegen dorpje in dezelfde oase. Er ging een busje met zieken direct door naar het volgende hotel in Kharga. Misschien had ik ook beter daarmee kunnen reizen, want ik werd onderweg ook helemaal niet lekker. Gelukkig bleef het ziek-zijn beperkt tot ernstige diarrh... oké! Zit op zich nog weer een grappig verhaal achter, want ik kon natuurlijk geen wc vinden. Toen was er een apotheek zo vriendelijk het toilet voor me beschikbaar te stellen, IN de winkel met slechts een gordijn als scheiding.

De volgende ochtend mocht ik met het ziekenvervoer in een ruk door naar Cairo en ging er een excursie aan mij voorbij. Dat deed me niet heel veel, want ik wilde gewoon naar huis en lekker in m'n eigen bedje slapen waar ik een wc in de buurt had, waarvan ik wist dat die het goed doet. Na 4 uur rijden waren we echter slechts 200km verder gekomen, want de motor bleek geproblematiseerd doordat er een verkeerde brandstof was getankt. In eerste instantie wilde de chauffeur niet bekennen dat er een probleem was. Toen i niet meer harder kon dan 40km/u vond hij het ook tijd om de andere buschauffeur in te schakelen, die ons al bleek te hebben ingehaald via de snelweg. Met het weerzien met de anderen zakte de pissigheid van mij en de drie Belgen die bij me in het busje zaten snel en we voegden ons met z'n allen in de grote bus en toen ging de reis lekker snel.

's Avonds heb ik zeker een halfuur onder de douche gestaan en het voelde nog niet alsof de lagen zand van me afgespoeld waren, maar het was wel een van de lekkerste douches die ik in tijden heb gehad. Toen Kiki en Marije ook weer terug waren uit Luxor en Aswan hebben we de hele avond verhalen uitgewisseld en zijn voldaan ons bedje in gestapt voor een goede nachtrust. Inmiddels heb ik alweer 3 dagen les gehad, is alles weer goed in de buik en maak ik me klaar voor het lange weekend. Morgen is hier een vrije dag (geboortedag van de profeet) en zondag zijn we vrij in verband met Pasen. Ik vertrek vannacht met de nachtbus naar Dahab om een paar dagen aan het strand te liggen en ik zorg dat ik zondagavond op tijd terug ben om m'n moeder van het vliegveld te halen!

We gaan nog steeds met de vrede (ma3a-ssalama) en laten we dat zo houden, als God het wil (‘in sha' ‘allah)!!

Yallah, bye

Wilde(rse) praktijken?

Zoals jullie waarschijnlijk vanuit de media hebben meegekregen, is een (ge)blonde(eerde) politicus hard bezig een film op de markt te brengen. Niet alleen in Nederland is men hier mee bezig, ook bereikt het andere delen van de wereld. Zo schijnen er in Afghanistan en Somalië al Nederlandse vlaggen verbrand te zijn, nemen verschillende islamitische landen (al dan niet diplomatieke) maatregelen en geven sommige reisorganisaties in Nederland al negatieve reisadviezen af voor Egypte.

Afgelopen maandag hebben we geen Capita Selecta-uitje gehad. Wel werden we om 14u op het instituut verwacht om een voorbereidend college te volgen voor.. jawel, onze studiereis! Volgende week is de groep studenten (zowel Belgen als Nederlanders) verdeeld in twee kleinere groepen die ieder een eigen programma hebben. De ene groep gaat naar Aswan en Luxor, dé toeristische trekpleisters van het land als het gaat om de faraonische tijd, en de andere groep gaat naar de westelijke woestijn om daar drie oases te bezoeken. Komende zondag zeg ik Cairo dus even gedag en zal mij een week terugtrekken in de woestijn. Hierover verschijnen de verhalen zeker bij het volgende bericht!

De week ervoor zijn we wel op pad geweesten hebben we Zabalin bezocht, de wijk waar ik vrijwilligerswerk doe. Door er met onze docenten heen te gaan en er achtergrondinformatie over te krijgen, volgt hier een wat nadere beschrijving van de wijk. Er wonen voornamelijk Kopten, die vanuit Opper Egypte (dus het zuiden van het land) naar Cairo zijn gekomen om een betere economische positie te verwerven. Maar omdat ze moeilijk aan het werk kwam, besloten ze zich bezig te houden met het verzamelen en ophalen van het vuilnis uit heel Cairo. Ze vestigden zich in een wijk tegen de Mu'attamberg in het oosten van Cairo, waar ze tot op de dag van vandaag leven van het afval dat de rest van de stad produceert. De naam Zabalin is dan ook afgeleid van het Arabische woord voor afval, ‘zabala'. Samen met de groep Belgische studenten stapten we om 9 uur 's ochtends in de twee busjes die ons naar de wijk brachten. Dit was een bijzondere ervaring. De hele wijk is vergeven van het vuil; in de straten, in de huizen, bovenop de huizen en waarschijnlijk ook eronder lag het vuil verspreid. Hiertussen liepen honden, katten, geiten en zelfs (voor moslims onreine) varkens los rond. Het vuilnis wordt door de mannen in Cairo verzameld en middenin de nacht naar Zabalin gebracht, waar de vrouwen het dan sorteren en scheiden. Waardevolle dingen worden eruit gezocht, papier, plastic, glas en textiel wordt verzameld en verkocht of hergebruikt en zo proberen de families iedere week weer rond te komen. Eigenlijk is het niet te beschrijven hoe het eruit zag en al helemaal niet hoe het rook, ook al kende ik de wijk van het vrijwilligerswerk

In Zabalin hebben we twee projecten bezocht. De eerste was een school voor jongens die buiten het reguliere schoolsysteem vallen, doordat ze de kost moeten verdienen voor zichzelf of voor hun gezin. Zij krijgen algemeen vormende vakken, maar ook vakken meer gericht op het starten van een eigen (vuilnisophaal)bedrijf. Na drie jaar behalen ze hun diploma en zouden ze voor zichzelf aan de slag moeten kunnen. Buiten de lessen om halen ze vuilnis op, maar door de school zijn ze gewezen op het voornamelijk verzamelen van flacons van de merken 'Pert', 'Head and Shoulders' en 'Pantène'. De flacons van deze merken worden geproduceerd door Procter and Gamble, tevens hoofdsponsor van de school.
Het tweede project dat we bezochten was een school voor meisjes uit de wijk. De tienermeisjes, die meestal niet kunnen lezen en schrijven, kunnen hier ongeveer drie maanden wonen en krijgen in die tijd een opleiding, waarna ze voor zichzelf kunnen beginnen. Zo leren ze textielrestanten te hergebruiken en hiervan kleden, spreien en tassen te maken, die vervolgens verkocht kunnen worden. Maar ook papierresten worden hier hergebruikt, bijvoorbeeld om de kaartjes te maken die in het naastgelegen winkeltje worden verkocht. Door dit lokale initiatief zijn sinds 1988 ongeveer 250 meisjes opgeleid. Dit lijkt veel, maar na in de wijk te hebben rondgekeken beseften we dat hier nog veel werk gedaan kan worden.

Vandaag hebben we een lezing gehad op het instituut over spreekwoorden en gezegdes over de gehele wereld, die verbazingwekkend veel met elkaar overeen blijken te komen. Het gaat hierbij voornamelijk om de verschillen tussen man en vrouw, waarbij grofheid bepaald niet uit de weg gegaan wordt. Grofheid, maar als ze uit context geplaatst voorgelezen worden hilarisch om naar te luisteren. Prof. Dr. Minneke Schippers heeft er een boek over geschreven: 'Trouw nooit een vrouw met grote voeten'. Voordat deze lezing begon hadden we onze les over schrijfstijl (brieven en samenvattingen schrijven e.d.). Als onze docent in een goede mood is en de les is vlotjes verlopen, geeft hij aan het einde altijd een 'noqta' (een mop). Vandaag ging het om een dom blondje, dus ook hier is het fenomeen doorgedrongen dat deze mensen een achterstand hebben wat betreft hun intelligentie.. Gelukkig kan ik mij dan weer gelukkig prijzen doordat Prof. Schippers zei dat er een spreekwoord bestaat dat luidt: 'hoe meer haar op het hoofd, des te minder hersenen'.

Voorlopig geen reden tot zorgen dus, ondanks de dreigementen vanuit Nederland over een mogelijk uitkomende film en de reacties die dat met zich teweeg kan brengen. Om jullie gerust te stellen: er is een telefoonboom voor de studenten opgesteld. Als iemand een vervelende ervaring heeft door onze nationaliteit, wordt direct de coördinatrice gebeld van het instituut. Zij bepaalt vervolgens of er verder gebeld moet worden om de andere studenten te waarschuwen. Daarna wordt er bepaald wat de volgende stappen zullen zijn. Verder is er iedere dag contact met de Nederlandse ambassade om te laatste ontwikkelingen door te nemen. Daar houdt men scherp in de gaten hoe de situatie ervoor staat. Om eventuele onrust geheel weg te nemen: ik woon op Zamalek. Op dit eiland staan veel ambassades en zo ook de Nederlandse. Mocht de situatie onveilig worden verklaard, wordt Zamalek afgesloten en daardoor de ambassade, het instituut en ook ons huisje beschermd.

Gelukkig kunnen we de stad op interessante wijze en nog steeds zonder gevaar verkennen, is er genoeg ruimte voor humor tussen de serieuze studiepraktijken door en gaat de studiereis gewoon door, waardoor ik een week cultuur (en woestijnstof) kan snuiven!

Yallah, bye!

P.S. Nog steeds vergeten te zeggen: het tentamen is door onze waanzinnige inzet afgeblazen!!

Wat.. alweer??

Jazeker!In korte tijd veel gebeurd. Zoals ik al zei had ik een druk weekend en het is allemaal ontzettend leuk geweest!! Probeer het kort te houden..

Donderdag heb ik weer vrijwilligerswerk gedaan, wat heerlijk was. Enige minpuntje was dat ik, een minuut voordat we weggingen, ondergeplast werd door een van de kinderen die ik net in zijn stoel zette.. Moest toen nog minstens een uur door het spitsverkeer, maar we hadden wel een lift te pakken van een Duitse vrouw die in een van de afvalverwerkingsplekken werkt in de wijk waar het tehuis staat. Ze heeft ons heel veel verteld over haar ervaringen en ze heeft haar nummer gegeven zodat we een keer een rondleiding kunnen organiseren bij de organisatie waar ze werkt.

Toen ik thuis kwam, was ik al te laat voor de afspraak met mijn vader. Ik zou met hem uit eten, aangezien hij een dagje in Cairo was om iemand van het vliegveld te halen. Hij werkt zelf in El Tur, een plaats in het oosten van de Sinai. Omdat ik nog steeds een plasvlek in mijn broek had, wilde ik eerst douchen en schone kleren aan. Bovendien zou ik na het eten direct doorgaan naar een feest, dus wel zo fris om te ontsmetten :-P. We hebben bij een Thais restaurant gegeten, weer es iets anders in deze verder totaal Middenoosterse stad!

Het feest wat ik daarna heb bezocht, leek aanvankelijk een grote farce. We hebben ontzettend lang staan wachten voor de boot, want ja.. het was een feest op een boot op de Nijl! We zouden om 23.45u vertrekken, wat uiteindelijk 01.00u werd. De kapitein bleek niet aanwezig ofzo. Wel was de dj er en vanaf het moment dat hij begon te draaien tot 04.00u toen we weer aanmeerden, hebben we staan dansen op dek. Het was redelijk absurd, want het was een feest van de American University en er waren dus voornamelijk dronken Amerikanen, die hun Arabisch met vreselijk accent hier ook trachten te verbeteren. Hilarisch!

Vrijdag netjes aan m'n huiswerk gezeten, maar 's avonds de verleiding niet weten te weerstaan en naar concert geweest van een soort van Egyptische Frans Bauer: Tamer Hosny. Ik was eigenlijk versteld van zijn vocale capaciteiten, aangezien hij op posters en in clips overkomt als een enorm gelikt figuur. Misschien is hij dat uiteindelijk ook, maar op het podium deed i het goed en hij had leuk contact met het publiek.

Gisteren was de kers op de taart, want Zizi en ik hadden ons ingeschreven voor een excursie naar Saqqara. Op zich is dat toeristisch gedoe natuurlijk, maar het NVIC organiseerde een speciale tour naar sites die verder niet opengesteld zijn voor het publiek. De afdeling Archeologie van de universiteit van Leiden is sinds 1975 bezig met opgravingen in een gebied vlakbij de pyramide van Djoser. Er staan 5 graven naast elkaar, die de Britten tot dan toe als onbelangrijk beschouwden. De Nederlanders hebben het gebied overgenomen en er blijken 5 graven naast elkaar te liggen van zeer prominente figuren uit de tijd van Achnaton en zijn vermoedelijke zoon Toetankhamon. Bye bye British, let's go Dutch (en dan toch eindelijk een keer in positieve zin)! Wij hebben dus die 5 graven mogen bezoeken, waarvan men hoopt ze in de toekomst wel open te kunnen stellen voor publiek maar nog niet weet wanneer dat plaats zal kunnen vinden. Op dit moment zijn er namelijk nog graven ónder deze gevonden en het is een gevaarlijke bezigheid om daar alleen al opgravingen te doen, laat staan er toeristen te laten rondbanjeren. De directrice van het NVIC is zelf archeologe en zij helpt op dit moment met de desbetreffende opgravingen. Aangezien het instituut gelinkt is aan de universiteit van Leiden kon deze site toegankelijk gemaakt worden voor dit gemengde gezelschap. Leuk detail is, dat ook het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden aan dit onderzoek verbonden is. De directeur van het museum was gisteren aanwezig en genoot hetzelfde georganiseerde vervoer als de directrice van het instituut en een zestal studenten Arabisch uit Amsterdam, Nijmegen en Groningen. Geen flater geslagen dit keer zoals in het geval van dhr. Krol, maar voornamelijk geïnteresseerd zitten luisteren naar zijn toegevoegde informatie. Meer interesse voor de opgravingen? Check dan: www.saqqara.nl!

Yallah bye,
Erik

Droek, droek, droek

Allereerst: bedankt voor jullie reacties!! Leuk dat jullie zo meegenieten van mijn belevenissen! Vooral de berichten over Ruud Krol vond ik hilarisch en ik weet zeker dat ik hem op de volgende borrel versteld kan doen staan van de kennis die ik over hem opgedaan heb tijdens de tussenliggende maand! Ook wil ik de anonieme donor van 50 extra te plaatsen foto's bedanken: super!!

Hoewel het onvoorstelbaar zou mogen lijken, wordt het leven hier alweer redelijk normaal. De drukte en het lawaai zijn dagelijkse routine geworden en ik ben zelfs bang dat als ik nu in Nederland in een auto zou stappen, ikzelf ook constant op de claxon zou drukken als ik iemand wil waarschuwen dat ik eraan aankom, als ik een voetganger wil laten weten dat i over mag steken en ik blijf wachten, als ik door een ogenschijnlijke eenrichtingsverkeerweg wil waar al het andere verkeer van de andere kant komt en ik toch vind dat ik de andere kant op moet rijden door die specifieke straat. Dit zijn slechts enkele redenen voor automobilisten in Cairo om te toeteren en hoewel wij op straat nog wel eens schrokken, is het dus niet altijd bedoeld uit irritatie of als waarschuwing voor gevaar.

Vorige week en het weekend heb ik besteed aan het leren van de toets om door te mogen met vak Egyptisch-Arabisch. Toen we zondagochtend op school kwamen, bleek echter de docente ziek. Zij is tot nu toe ziek thuis gebleven en had het tentamen op haar computer thuis staan. Hierdoor heb ik het tentamen dus nog niet gemaakt, wat in eerste instantie tijd gaf om lekker door te leren aangezien mijn woordenschat nog extra aandacht behoefde. De coördinatrice van ons programma heeft inmiddels laten doorschemeren dat er bezien wordt of het tentamen überhaupt nog door zal gaan, omdat we zo goede vorderingen hebben gemaakt tijdens de afgelopen weken!! Even afwachten dus wat de uiteindelijke beslissing zal worden en we wachten nog steeds in spanning af.

Omdat ik al niet meer zo zenuwachtig was voor het tentamen van zondag, ben ik zaterdag met een aantal studiegenoten Zaballin ingeweest. Dit is een wijk aan de zuidoost kant van de stad en er wonen veel gelukszoekers uit plattelandsgebieden. De stad biedt ze niet de kansen die ze zouden willen krijgen en daardoor is men zich in deze wijk gaan bezig houden met het ophalen van vuilnis uit de stad. Ik ben er nog niet achtergekomen hoe dit precies in zijn werk gaat, maar aankomende maandag ga ik met het instituut diezelfde wijk in om er meer over te weten te komen. Terugkomend op mijn bezoek daar: er staat een weeshuis waarin vanuit het Moeder Theresa principe wordt gewerkt. Er zijn drie bewonersgroepen: een afdeling voor oudere vrouwen, een afdeling voor weeskinderen of kinderen uit gezinnen met economische problematiek en een afdeling voor gehandicapte kinderen. Toen we binnenkwamen (onder begeleiding van Truus, een Nederlandse fysiotherapeute), was men net bezig om de (wees)kinderen te eten te geven. De helft van onze groep (waaronder ik) heeft hierbij geholpen en bleef plakken om met deze kinderen te spelen. Na ongeveer een uur werden we opgehaald, omdat we niet al te lang meer hadden en we de andere afdelingen ook nog wilden bezichtigen. We kwamen bij de gehandicapte kinderen en daar heb ik een tijdje een spastische jongen op schoot gehad, met wie ik wat oefeningetjes heb gedaan met een bal.

Het was een hele bijzondere ervaring, ook voor de anderen, en we besloten om er vaker heen te gaan. De kinderen hebben duidelijk een aandachttekort en wij kunnen de komende maanden de handen flink uit de mouwen steken! Omdat de interesse groot blijkt te zijn, wil ik kijken of er een programma opgesteld kan worden dat we niet altijd met z'n allen tegelijk gaan. Bovendien moet het niet zo zijn dat er nu 4 maanden achter elkaar constant mensen komen die daar leuk spelen en dat de kinderen daarna in een gat vallen. Dus ga ik kijken wat er gedaan kan worden om dat te voorkomen. De maatschappelijk werker komt weer in mij naar boven?? Morgen gaan we in ieder geval weer.

Van de week heb ik met het vak Capita Selecta de Koptische wijk in Cairo bezocht. Voor het bezoek aan het museum hadden we een uur de tijd en daarna gingen we enkele kerken bezoeken en ook de Ben Ezra synagoge die in dezelfde wijk staat. Het museum vond ik het interessantst, maar ik had te weinig tijd om het helemaal te bezichtigen. De kerken waren muf en stoffig (of is dat hetzelfde) en ik moet eerlijk zijn dat ik er niet van onder de indruk was. Wel wil ik er een keer een dienst bijwonen, althans.. Een deel ervan, want ze duren soms wel 4 uren!! Het schijnt dat je er binnen mag lopen en weg mag gaan wanneer je maar wil.

Na een dip vorige week in het studieprogramma kon ik er deze week weer beter tegenaan en het bleek ook dat een van de docenten (een nieuwe) ons niveau hoger ingeschat had dan zou moeten. Deze week is het een stuk beter gegaan en doordat ik nu ook geen bijlessen meer heb, heb ik meer tijd voor het huiswerk én om te relaxen. Zo ben ik van de week een avondje uitgeweest, wat iets later is geworden dan gepland maar dus wel enorm gezellig. En gisteravond ben ik naar de film geweest. Het was een Egyptische film, goed voor mijn woordenschat dacht ik.. Ik heb er geen snars van begrepen, maar heb me wel 2 uur bescheurd om het feit dat de hoofdpersoon uit de film dezelfde acteur is die mij en mijn klasgenoten in Groningen op de dvd-serie bij ons studieboek begeleidt bij het leren van nieuwe woorden!

Ik ga de straat weer op, de uitlaatgassen opsnuiven, mijn woordenschat (door praktischgebruik in plaats van uit film) uitbreiden, de hectiek beleven én een heerlijk weekend tegemoet, waarover later meer!

Groetjes,

Erik

Borrels, derwishes en voetbal

Vorige week maandag heb ik met Kiki, Marije en Pieter (Amsterdam) in een ‘ahwa (koffiehuis, waar voornamelijk waterpijp gerookt wordt) de kwartfinale van de Africa Cup gezien. Egypte won met 2-1 van Angola en kwam daarmee in de halve finale. Het was erg gezellig, totdat de wedstrijd afgelopen was. Iedereen vloog weg en ietwat gedesillusioneerd bleven wij achter. Maar in een islamitisch land hadden we natuurlijk ook niet kunnen verwachten dat iedereen zwaar aan het bier de overwinning zou vieren, zoals in Nederland. We zijn ook maar afgedropen, want het programma van het instituut is erg inspannend.

Iedere dag hebben we 6 uren achter elkaar les gehad vorige week. 1 les is gedeeltelijk in het Nederlands geweest en de rest in het Arabisch. Het is heel zwaar, want er worden veel voor mij onbekende woorden gebruikt, maar mijn kennis gaat met grote sprongen vooruit! De verschillen tussen de verschillende universiteiten blijken zo ook duidelijk en omdat wij ook Hebreeuws hebben, lopen we lichtelijk achter qua woordenschat. Gelukkig hebben we leuke vakken en zijn de docenten erg fijn. Drie blokken behandelen het Egyptisch dialect, een ander behandelt literaire werken, het volgende het schrijven van brieven en we hebben een blok media, waarin we kranten gaan lezen. Op maandag hebben we de hele dag om een bepaald stadsdeel van Cairo te behandelen en dan gaan we dat deel ook in om het in de praktijk te leren kennen. Morgen gaan we bijvoorbeeld naar Fatimidisch (oftewel islamitisch) Cairo.

Woensdagavond hebben we een borrel gehad op het instituut om de medestudenten beter te leren kennen en te genieten van lekkere Egyptische hapjes. Het was erg gezellig en de andere studenten zijn erg leuk! Aanvankelijk schrok ik wel een beetje van de grote hoeveelheid 'concurrenten' die we later in het vak zullen hebben, maar er is helemaal geen sprake van dat er op die manier met elkaar omgegaan wordt. Iedereen is hier om met de taal bezig te zijn en om Cairo en Egypte beter te leren kennen en we hebben ontzettend veel lol, ook tijdens de lessen.

Dat er nog niet genoeg geborreld was, bleek de avond erna toen we naar de borrel van de ambassade gingen in een kroeg hier om de hoek. Er liepen heel wat bobo's in pak rond en we voelden ons ietwat de vreemde eenden in de bijt. Al snel waren we met allerlei mensen in gesprek geraakt en omdat de borrel door Heineken aangeboden werd, vloeide het gratis bier rijkelijk. Ik raakte aan de praat met een accountant van de ambassade en zij heeft mij het telefoonnummer gegeven van een vrouw die met weeskinderen werkt hier in de stad. Ik ga haar binnenkort bellen om uit te zoeken of ik wat vrijwilligerswerk voor/met haar kan doen. Daarna stond ik naast een man aan wie ik me netjes voorstelde en hij deed hetzelfde, Ruud was de naam. Ik vroeg wat hij deed en hij vertelde dat hij hier een voetbalelftal traint. Toen ik geen blijk van herkenning gaf, draaide hij zich gedecideerd om en begon met iemand anders te praten. Ik hoorde later dat ik het genoegen had gehad een aantal woorden met Ruud Krol te hebben gewisseld, die ooit met Johan Cruijff in de WK-finale tegen Argentinië heeft gestaan. Om eerlijk te zijn, zegt de naam me nog steeds helemaal niets..

De rest van het weekend (ja, hier op vrijdag en zaterdag en daar moet ik nog heel erg aan wennen!) voornamelijk aan het huiswerk gezeten en het leren van de toets van volgende week zondag. Gisteren bijvoorbeeld 4 uren bezig geweest met het analyseren en vertalen van 3 minuten Al-Jazeera nieuws om daarna nog vragen over de onderwerpen te beantwoorden! Daarna was het echt tijd voor wat anders en ben ik naar Khan al-Khalili geweest, dé souvenirmarkt van Cairo. Ik was helaas niet zo in de mood en vond de verkopers net iets te opdringerig. Op het plein voor de Hussein-moskee hebben we wat gegeten en daarna zijn we met een stel klasgenoten naar een voorstelling van derwishes geweest. Dit zijn mannen die de sufi-beweging aanhangen, de mystieke kant van de islam. Ik zal binnenkort wat foto's daarvan plaatsen, welke helaas niet de gehele sfeer weer kunnen geven. Want wat was dat bijzonder!! Er wordt muziek gemaakt en op een gegeven moment beginnen een aantal rondjes te draaien en er was er 1 die dat zeker drie kwartier achter elkaar heeft volgehouden, steeds in een iets ander ritme en op blote voeten. Ik was erg onder de indruk toen ik er vandaan kwam.

Om het verhaal af te sluiten, moet ik nog even vertellen dat ik vanavond onder een brug langs de Nijl naar de finale van de Africa Cup heb gekeken en Egypte heeft gewonnen!! De 26th of July Street, waar we praktisch aan wonen en die normaal gesproken ongelooflijk druk is door het verkeer, was vanavond het toneel voor een dansende menigte met Egyptische vlaggen en vlammende deodorant spuitbussen, onder luid gejoel en geschreeuw van de opgewonden massa. We gaan er vanuit dat het overwinningsgetoeter van de auto's door onze straat de hele nacht door zal gaan, dus we duiken erin en ik bericht binnenkort weer meer over de belevenissen vanuit deze levendige stad!