Gisteren hebben we ons de hele dag door Mary laten rondrijden. Marije heeft via internet contact met haar gekregen en gisteren had ze tijd om ons Cairo te laten zien. We zijn eerst naar het Nederlands-Vlaams Instituut gegaan om te laten weten dat we aan zijn gekomen en ons gerust te laten stellen over het tentamen van aanstaande donderdag. Daarna hebben we koffie gedronken bij Cilantro, een keten voor koffie, hapjes enzo, en bedacht wat we de rest van de dag zouden doen. We zijn vervolgens naar de American University gegaan om advertenties te bekijken van “brokers” (makelaars), want de zoektocht naar een appartement was de avond ervoor heimelijk mislukt. We hebben ons toen laten meenemen door een stel medewerkers van Segafredo, die we niet helemaal vertrouwden in hun oordeel. Ze waren erg teleurgesteld toen we ze hadden verteld dat we er nog een dag over na wilden denken. Zizi kreeg ’s avonds een sms-je van een van de jongens waarin “I miss you” stond en toen wisten we zeker dat we verder geen zaken met ze gingen doen.

Een aantal van de brokers gebeld, maar de meesten namen niet op of hadden de kamers/appartementen al verhuurd. Wel wisten we met een dame een afspraak te maken voor het bekijken van een appartement, wat vanochtend plaats vond. Marije is gisteravond met Mary meegeweest naar de kerk en heeft zowel een internationale als een Arabische dienst meegemaakt. Ondertussen hadden Zizi, Kiki en ik afgesproken met Rafik, een jongen met wie ik via internet contact had gelegd. Zijn werk liep erg uit, dus we hebben een hele tijd in een Segafredo-café gewacht in Heliopolis, om de hoek van ons hotel. Mary had namelijk verteld dat je in zowat elk café wireless internet hebt en dat wilden wij natuurlijk uitproberen met onze laptopjes. Dus het wachten was niet in negatieve zin op te vatten! Rafik is aardige gast, komt veel halverwege en is duidelijk niet op zijn mond gevallen. Toen hij aankwam, moesten we er ook zo ongeveer alweer vandoor omdat de kerk uit was en we hadden met Marije afgesproken dat we erna nog wat zouden doen. We zijn naar een restaurant gegaan, waar we niet alleen Mary en Marije ontmoetten, maar ook een stuk of 6 vrienden van Mary. Rafik heeft ons gebracht en at ook wat mee. Aangezien wij vlak voordat Mary en Marije weggingen bij Hardee’s (soort MacD) een menu hadden gehad, waren we niet heel erg hongerig meer. De toetjes spraken ons wel heel erg aan en we genoten van milkshakes en Oreo flavoured ijsjes!!

Vandaag hebben we 4 verschillende appartementen bekeken. Een van de oudere dame die we de dag ervoor hadden gebeld. Het bleek een appartement te zijn voor 2 personen en misschien was er nog wel plek bij haar zus een paar verdiepingen erboven. De volgende twee waren via de taxichauffeur die ons vandaag reed (in een taxi die nauwelijks harder reed dan 20km/u). Hij wist namelijk een makelaar en kon ons makkelijk aan een goedkoop appartement helpen waar we met z’n vieren konden wonen. Wat we te zien kregen, was niet eens heel verkeerd. Het was alleen allemaal wat te opgedrongen. Zowel de taxichauffeur als de makelaar gedroegen zich alsof we er niet onderuit konden om 1 van de appartementen te huren. Toch hadden we ’s middags nóg een afspraak staan met een eigenaar van wat appartementen en we wilden niet zomaar genoegen nemen met wat we hadden gezien. Bovendien kwamen we erachter dat we bijna weer in de buurt zaten van waar ons hotel van de afgelopen dagen zich bevond. Dat zou betekenen dat we iedere dag behoorlijk lang in de taxi op en neer zouden moeten om van appartement naar Instituut te komen en vice versa. De laatste afspraak was op Zamalek, het eiland op de Nijl waar het Instituut staat en wat bekend staat als een van de betere wijken van Cairo. Mr. Mohammed Taha was bekend bij het Instituut en via hen hadden wij ook zijn nummer gekregen. Had de business van zijn vader overgenomen, Allah yirhamu (God hebbe zijn ziel, wordt hier uitgesproken na elke keer dat de naam van een overledene valt), en had verschillende appartementen. Die zouden waarschijnlijk allemaal te duur zijn, maar toevallig was er om de hoek een appartement vrij gekomen voor 3200 Egyptische pond per maand (wat neerkomt op €114,- per persoon per maand). Het heeft twee “woonkamers”, 3 slaapkamers met 4 bedden, een keuken, een badkamer, een balkonnetje en het water doet het, er is licht en het is bovendien slechts 10 minuten lopen van het Instituut. We waren uitgeput van het heen en weer rijden in de taxi, het appartementen kijken en het onderhandelen (vooral voor Zizi, omdat zij het beste Arabisch kan). We besloten het te doen! Het enige dat we nog moesten doen, was het ophalen van onze bagage uit het hotel. Spitsuur was net begonnen en dat hield in dat we er zo’n 2½ uur over gedaan hebben om op en neer te rijden. Omdat we de moed er voldoende in hadden zitten door het tekenen van het huurcontract, was dat geen probleem.

Toen we onze spullen gedropt hebben, waren we flink toe aan wat te eten en bij ons op de hoek zit een soort van snackbar. Je bestelt en betaalt binnen aan de balie en vervolgens geef je het bonnetje aan de kok, die vervolgens je eten klaarmaakt. Hoewel hij alle bonnetjes razendsnel op elkaar stapelt, weet hij nog precies wie wat heeft besteld en in welke volgorde hij het klaar moet maken! Vanavond gaan we ons appartement schoonmaken en verder installeren, zodat we ons de komende dagen geheel kunnen richten op het leren van het tentamen van donderdag.

Tot het volgende verhaal!!

Groetjes