En nu..?
Na Jeruzalem zijn we toch nog naar Tel Aviv gegaan, omdat we een avond flink wilden stappen. We hebben een flesje wijn gekocht en zijn aan het strand gaan zitten. Daar hebben we gekletst en geconstateerd dat we toch te moe waren om het uitgaansleven te beproeven. Na een goede nachtrust zijn we het strand opgegaan en ondanks dat we in de schaduw dachten te liggen, zijn Sanne en ik behoorlijk verbrand. Sabrina is halverwege de dag terug gegaan naar Haifa, omdat zij de tweede zomerulpansessie ook zou volgen.
Aan het eind van de dag heb ik Sanne en Derk voor het hostel uitgezwaaid, omdat zij om middernacht vlogen en toen stond ik alleen. Ik heb het zand van me af gedoucht, boekje gepakt en ben aan de boulevard gaan zitten lezen. Broodje shoarma gekocht en capuccino gedronken en toen was de avond alweer zo ongeveer voorbij. Ik ging terug naar het hostel, pakte mijn spullen en heb bus en trein gepakt naar...
het vliegveld.
Ja mensen, ik ben weer thuis! Een paar weken geleden besloot ik dat ik het toch wel genoeg vond al dat reizen en ik heb mijn ticket omgezet naar 4 augustus. Dus daar stond ik op het vliegveld met 6 maanden bagage aan mijn lijf en heel wat ervaringen rijker. Het was nog even vervelend om door de controle op Ben Gurion heen te komen, omdat ik natuurlijk zo lang in een Arabisch sprekend en daarmee islamitisch gelovig land ben geweest. Gelukkig ging de ondervraging niet al te lang door, maar vervolgens moest ik wel alle vier mijn tassen helemaal uitpakken en laten doorzoeken. Toen dat klaar was, waren ze nog niet klaar met mij en werd ik naar een aparte afdeling gebracht, waar ik een body-check kreeg. Ik vond het allemaal niet zo leuk meer, maar de metaaldetector kon niets vinden dus ook daar was ik snel klaar. Vervolgens ging alles heel snel. Ik kon mijn tassen meenemen naar een speciale incheckbalie, waar ik direct geholpen werd. Degene die mijn tassen had doorzocht en de bodycheck had verricht stond nog steeds naast me en begeleidde me vervolgens naar de paspoortcontrole, ik mocht doorlopen langs alle rijen mensen die stonden te wachten op nóg een bagagecheck. Ik moest overstappen in Budapest en na een reis van ongeveer 6 uur, zette ik weer voet op Nederlandse bodem.
Nu ik een paar dagen terug ben, kan ik nog steeds niet zo goed beseffen dat ik alles om me heen kan verstaan en dat ik niet zoveel moeite meer hoef te doen om duidelijk te maken wat ik nodig heb of probeer te zeggen. Het is een intensief halfjaar geweest, waarin ik gemerkt heb hoe verschillend er in het Midden-Oosten wordtgekeken naar dingen die ik als doodnormaal beschouw en/of voor lief neem. En nu.. zal ik me weer moeten zien aan te passen aan het leven hier. Maar ik vind het heerlijk om weer hier te zijn, ook al regent het en zijn de mensen niet directaltijd even vriendelijk. Ik ben weer in de buurt van familie en vrienden en ik kan weer mijn eigen ritme oppakken.
Ik zet de flessen mineraalwater aan de kant en drinkweeruit de kraan.
Taxi's en bussen laat ik aan de kant van de weg staanof doorrijden,ik pak de fiets.
Restaurants, bistro's en cafetaria laat ik het eten voor andere klaarmaken, ik ga weer koken.
Zo zijn er nog veel en veel meer dingen die ik eventueel ga missen, maar niet meer als vanzelfsprekend zal kunnen beschouwen (het werkt dus beide kanten op). Wat ik bovenal NIET ga missen is dat ik
vanaf zaterdag weer lekker in mijn eigen kamer zit in Groningen en dat ik het kamertje delen graag achterlaat in het Midden-Oosten!
Ik ben sinds gisteren ook weer te bereiken op het nummer dat ik voor mijn vertrek ook had. Ik zie jullie snel en kijk er naar uit om lekker bij te kletsen!
Hartelijke groeten en natuurlijk:
yallah bye!
Jeruzalem
Het laatste weekend in Haifaben ik voornamelijk bezig geweest met hetwegwerken van de achterstand om opniveau te komen. Het bleek nog een pittige klus te zijn en daardoor ben ik aan echt leren niet meer toegekomen.We zijnop zaterdag, tussen het studeren door, nog wel evennaar Akko geweest. Dit stadje kunnen we vanaf Mount Carmel, waarop de universiteit van Haifa staat, in het noorden zien liggen. We zijn er naar de markt geweest, niet al te groot en spectaculair maar wel weer Arabisch kunnen spreken (met heel veel Hebreeuws tussendoor, wanter is inmiddels lichtelijk sprake van'babel' in mijnhoofd). Daarna hebben we een moskee bezocht, wat werkelijk de mooiste was die ik in het afgelopen halfjaar heb gezien: mooie schilderingen en een goed onderhouden binnenplaats met tuin! We hadden besloten om na de lunch de Citadel te bezoeken, maar het werd al wat laat en we moesten ons dus haasten. Daar aangekomen, werd ons verteld dat we nog net een uur hadden om rond te kijken. Leek ons genoeg, maar toen we binnen waren bleek dat niet alles meer open was vanwege de shabbat. Toch een beetje jammer voor ons op dat moment, dat een voornamelijk Arabisch dorpje zich aan de regels van de shabbat dient te houden. Hier merkten we ook eens te meer hoe groot het verschil is tussen religies op het gebied van behoud van een rustdag. Vooral ook hoe snel je eraan gewend raakt dat winkels en bezienswaardighedennagenoeg altijd open zijn, zoals in Egypte.
De eindtoets van ulpan viel gelukkig heel erg mee en daarna hadden we een afsluitende picknick. Deze werd gehouden op het grasveld tegenover de bushalte en aangezien wij hadden besloten om aansluitend naar Jeruzalem te gaan, hadden we al onze bagage vastbij ons. Nog een laatste foto gemaakt hier en daar, emailadressen uitgewisseld, broodje falafel gescoord en toen de bus gepakt. Een aantal uren later werden we door Derk opgewacht op het busstation. Sanne en hij hadden een afpraak elders in de stad, dus Sabrina, Johannes (beiden uit Duitsland) en ik pakten de bus naar de Damascus Gate. De bus leidde ons recht door Mea Shearim, de wijk waar meest orthodoxe joodse gemeenschap leeft. Het wasbijzonder te zien hoe de mannen gejaagd rondliepen; alles wat ze buiten het bestuderen van de heilige boeken om doen gebeurt gejaagd en is van mindere betekenis. De vrouwen daarentegen gingen rustiger over straat, vaak ook doordat ze op alle kinderen moesten passen die ze bij zich hadden. De vrouwen die getrouwd zijn, dragen of een hoofddoek of een pruik. Dit viel mij heel duidelijk op, maar Johannes en Sabrina wisten niet van dit gebruik en zij zagen het niet.
Doordat ik niet meer precies wist waar Damascus Gate was en we net bij de oude stad aangekomen waren, misten we onze halte en kwamen we aan de andere kant van de oude stad uit. Op zich was dat niet zo'n probleem, omdat we in principe zo door konden steken langs de Klaagmuur. Alleen: het gebied rondom de muur mag je niet met grote tassen betreden. We moesten dus helemaal omlopen, trappen op en af en helemaal uitgeput kwamen we in het hostel aan. Het kamertje dat we daar aangewezen kregen, was te klein voor woorden. Twee van ons zoudenop een ingebouwde hoogslaper slapen, die zo klein was dat bij de minste of geringste beweging degene aan de buitenkant eruit zou vallen. We hebben dus een alternatief bedje op de grond gemaakt en ik was de gelukkige die erop mocht slapen.
We hebben voornamelijk de oude stad bezocht: de Citadel, een kerk (alleen van de buitenkant bezichtigd, omdat de stroom toeristen alweer stond te dringen voor de ingang), de Klaagmuur natuurlijk, de marktstraatjes en de Armeense wijk (die ietwat tegenviel omdat we er op het heetst van de dag waren en alles dicht was). We hebbenverse sap gedronken op Ben Yehuda Street en cd's en dvd's gekocht. Voor de zaterdag hadden we gepland om naar de West Bank te gaan, aangezien Arabische busjes wel reden en er in Jeruzalem helemaal niets te doen valt op shabbat. Was op vrijdagmiddag wel mooi om vanuit het raam van het hostel te zien hoe de stromen gelovigen hun weg maakten naar de Klaagmuur en daarbij niets voor laten gaan. Het verkeer moet wachten totdat zij voorbij zijn. We zijn nog een avondheerlijk uit eten geweest en er kwam nog een klas-/studiegenoot van Sanne en mij vanuit Groningen langs, die op bezoek was bij familie en vrienden in Israël. We waren nog net voor 01.00u binnen, de tijd dat de deur van het hostel op slot ging (we voelden ons wel een beetje kinderachtig, haha).
In Bethlehem hebben we de geboortekerk bezocht en daarna zijn we doorgegaan naar het Alternative Information Center, waar Derk twee weken heeft rondgekeken en informatie heeft doorgelezen over het Palestijns-Israëlisch conflict. Er werkt een Nederlandse stagiaire, studente Internationale Betrekkingen en Diplomatie. Zij is inmiddels verwikkeld geraakt in een 'vreedzame' strijd tussen bewoners van het dorp (Palestijnen dus) en joodse settlers. Er is een heuvel waar beide belang bij hebben; de Palestijnen vanwege de bouw van een ziekenhuis en de settlers vanwege het behoud van 'hun' weg en impliciet vanwege het omsingelen van Bethlehem door nederzettingen. Op de heuvel staat een oude uitkijkpost van het Israëlische leger met een aantal gebouwen eromheen. Deze gebouwen worden nu om en om door de Palestijnen en de settlers beschilderd. Waar Palestijnende oude gebouwen beschilderen alsfalafeltenten, boekwinkels en dergelijke, bekladden de settlers de muren voornamelijk met lelijke teksten. Teksten die niet door de beugel kunnen, worden beschilderd met witte verf zodat er weer iets nieuws overheen geschilderd kon worden. Helaas valt er door het Israëlische leger nauwelijks iets tegen de settlers te doen en is het meer dan waarschijnlijk dat de heuvel in hun handen zal vallen, maar er blijft hoop dat er alsnog een ziekenhuis gebouwd zal worden.
Upgrade or downfall?
Vorige weekben ik toch weer op een georganiseerde trip van de universiteit meegeweest, ondanks dat ik had gezegd dit niet weer te doen.De reis gingnaar Nazareth. We konden zelf kiezen of we in een groep gingen met een Engels sprekende of een Hebreeuws sprekende gids. Sanne en ik besloten voor de tweede optie te kiezen, aangezien e rook gedeeltes vertaald zouden worden in het Engels. Het was misschien niet de handigste keuze, want het Hebreeuws ging zo snel dat ik er weinig van opgepikt heb en wat er in het Engels verteld was, was niet al te vernieuwend voor mensen met enige Bijbelkennis. We hebben twee kerken bezocht, waarover van allebei beweerd wordt dat Maria op die plek door de engel Gabriel is benaderd met het grote nieuws. Natuurlijk zijn de kerken er pas later gebouwd. Ook zijn we een moskee ingegaan en voor de meeste mensen was dat een hele belevenis, terwijl dat voor ons meer gewoonte was geworden dan uitzondering. Apart om mee te maken hoe anderen verbaasd kunnen zijn over nieuwe informatie die al zo gewoon lijkt te zijn geworden.
Op woensdagavond zijn we naar een concert gegaan, waar we eigenlijk al veel te laat voor waren. We hadden er wel 15 euro voor over gehad, dus we moesten en zouden gaan. Bovendien zouden we een klasgenoot uit Nederland daar ontmoeten en dat was wel heel erg gezellig! En het concert was supergaaf, boven verwachting en lekker gedanst!
Vorig weekend heb ik met 5 anderen, onder wie Sanne en Derk, een auto gehuurd om naar het meer van Tiberias te rijden. Na grondige prijsoverwegingen hebben we besloten maar voor een dag eentje te huren, omdat op zaterdag alles dicht is en we de auto pas zondag in zouden kunnen leveren. Direct na schooltijd zijn we de bus ingestapt om de auto op te halen (we hadden de avond ervoor via internet gereserveerd) en te kijken of er nog een tweede auto te krijgen was. In Israel is men namelijk heel streng over het met meer dan 5 mensen in een auto rijden, onverzekerd en dikke boete enzo. Bleek dus dat je als bestuurder je paspoort en je rijbewijs bij je moest hebben en dat de credit card waarmee betaald zou worden ook nog eens op jouw naam moest staan. Wantrouwend, control gefreaked of gewoon slim? I don't know, maar het was een heel gedoe en het duurde veel langer dan verwacht. We hadden eindelijk de auto, zijn naar de universiteit gereden om toch nog een paspoort te halen voor het huren van een tweede auto, maar toen bleek dat Hertz inmiddels dicht zou zijn als we daar aan zouden komen. Toch maar met 6 personen in een auto, wat voor mij het minste ruimtegebrek op zou leveren, aangezien ik reed.
In Tiberias hebben we pizza gegeten, het was inmiddels al 21.30u, en geprobeerd uit te vogelen hoe we het beste naar het strand zouden kunnen rijden waar we de nacht door zouden brengen. Onderweg ontbijt gekocht (oh, dat ga ik missen in Nederland, dat je niet tot heel laat in de avond winkels in kunt lopen om de nodige boodschappen te doen) en wat biertjes voor de avond en toen snel doorgereden naar de bestemming. We waren gewaarschuwd dat het heel warm zou zijn rond de Kineret (zoals het meer in Israel genoemd wordt), zo'n 10 graden warmer dan in Haifa.. Net de avond dat wij er waren woei het enorm en viel het mee met de hitte, maar het water in het meer was wel goed warm aan de voeten. We vonden snel een plekje om ons 'kamp' op te slaan en hebben nog anderhalf uur gekletst in het Nederlands, Duits, Engels en Hebreeuws voordat de vermoeidheid echt insloeg. 's Nachts zijn we nog een keer of twee wakker gemaakt door tieners die het nodig vonden om hun feest zowat bovenop ons te laten plaatsvinden. Gelukkig hielden ze er mee op na vriendelijk verzocht te hebben weg te gaan.
Na een korte nacht hebben we ons de volgende ochtend gedoucht door een duik te nemen in het meer, wat dan weer grappig is dat voor 'zich douchen' en 'zwemmen' in het Hebreeuws hetzelfde werkwoord gebruikt wordt. Na het ontbijt wilden we snel nog wat van de omgeving zien, voordat de auto om 14u terug moest zijn in Haifa om niet alsnog drie dagen te betalen in plaats van een. We hadden tijd voor een hike naar een waterval in de buurt en ook al was het een bliksembezoek, het was zeker de moeite waard er een blik op geworpen te hebben en de voeten te hebben gedompeld in een stuk kouder water dan dat we in de Kineret voelden.
Zondag hadden we onze 'midterm exam',wat inhielddat we een indicatie kregen over de kennis die we hadden opgedaan in het niveau waarin we geplaatst zijn. De hele zaterdag hebben we de tijd gehad om flink aan de studie te gaan en er was zelfs extra Hebrew Zone, waarin we hulp kregen van studenten van de universiteit. De toets vond ik erg makkelijk en ik had dan ook een ultieme score van 95%. Aangezien ik begin vorige week al aangegeven had bij de docente dat ik me lichtelijk verveelde in de klas, was dit resultaat voor mij de aanleiding om nogmaals te polsen of ik niet een niveau omhoog zou kunnen. Dit keer had ik resultaat en is de directrice van de ulpan erbij gehaald om te vragen of het nog kon. Bij hoge uitzondering (ietwat blabla) is het toegestaan en vandaag heb ik mijn eerste dag gehad in de nieuwe klas. Het is erg pittig, maar aangezien ik het hier verkregen resultaat niet kan gebruiken in Nederland, maakt het uiteindelijke cijfer toch niet uit. Ik ben nu een uitdaging aangegaan en als het lukt is het mooi meegenomen en zo niet, is er alsnog geen man over boord. Het duurt nog een week voordat het programma afloopt, dus ik kan flink aan de slag om de afgelopen twee weken in te halen!
Yallah bye
Grensoversteek en eerste week in Haifa
Zondagochtend vroeg vertrokken Sanne en ikvanuit Amman om zo snel mogelijk bij de grens te zijn, aangezien we verhalen gehoord hadden dat het nogal lang kan duren bij de King Hussein/Allenby Bridge. Slechts minder dan een kwartier zaten we in de bus en toen stonden we al langs de kant. Iets met de motor.. Nog vol goede moed zijn we op de stoep in de schaduw gaan zitten in de hoop dat dit geen voorspelling zou zijn voor hoe de rest van de dag zou verlopen. Het duurde ongeveer een kwartier voordat er iemand kwam (een taxichauffeur en waarschijnlijk zoon van de oude man die ons busje bestuurde) die de kennis in huis zou hebben om de reparatie uit te voeren. Eerste keer was het niet goed, maar gelukkig tweede keer wel en we konden weer door.
De grensovergang die we naderden is de meest vreemde en onoverzichtelijke die ik ooit heb gezien! Gebouwtje in om onze bagage door de scanner te laten halen, gebouwtje direct weer uit om ander gebouwtje in te lopen alwaar ons paspoort door drie ambtenaren bekeken werd (in drie verschillende hokjes wel te verstaan). Tegenover zat ambtenaar nr. 4 bij wie we een zegel moesten kopen, die we vervolgens weer aan ambtenaar nr. 3 konden geven. Daarna mochten we door, dachten we.. Een van de raampjes van de ambtenaren ging open en riep ons na dat we moesten wachten op de bus voor toeristen, ongeveer een halfuur zou dat duren. Beetje lezen, 'rondkijken' en windowshopping bij de duty free en toen kwam de bus. Snel laadden we met de medetoeristen onze bagage in en klommen de bus in. De chauffeur speelde vervolgens 10 minuten met het gas voordat een van de andere reizigers vroeg wanneer we zouden vertrekken. 'Over ongeveer een halfuur,' was (opnieuw) het antwoord. Het werd een beetje vervelend en toen bleek ook nog eens dat we moesten betalen om aan de andere kant gebracht te worden. Kort na de betaling kwam de bus in beweging en daarna volgden een paar van de meest beschamende momenten die ik heb meegemaakt. Wij zaten met ongeveer 20 mensen in een bus en passeerden 6 wachtende touringcars, vol met Palestijnen die de oversteek ook moesten maken/waagden. Vervolgens reden we door een stuk niemandsland en kwamen aan bij een slagboom met kantoor ernaast: of alle mannen uit wilden stappen met hun paspoort in de hand. Toen ik buiten stond, vroeg het soldaatmeisje waar ik vandaan kwam en toen ik 'Nederland' geantwoord had, mocht ik meteen de bus weer in. Ik hoefde niet langs het kantoor, want dat was alleen voor de Jordaanse of anderszins Arabische toeristen. Er volgde nog een stuk niemandsland en opnieuw passeerden we een stuk of 6 touringcars, ook deze helemaal vol met Palestijnen. Ik wist werkelijk waar niet welke kant ik op moest kijken!!
Aan Israëlische kant bleek het net zo min georganiseerd te zijn als aan de Jordaanse. We moesten onze tassen op een trolley laden, paspoorten erbij en toen hebben we minstens een kwartier gewacht voordat we ze terugkregen. Daarna kwamen we in een regelrechte chaos terecht! Een grote hal met overal mensen, wachtend op een aantal loketten voor paspoortcontrole. Op goed geluk zijn we in een rij gaan staan, maar al snel kwam er een mannetje op ons afgelopen die ons vertelde dat we verder door moesten lopen naar achteren, naar het VIP-loket welteverstaan. Daar stonden minder mensen in de rij en zouden we dus sneller geholpen worden. Een uur later waren alle andere rijen zo ongeveer opgelost en keken wij tegen 5 ruggen minder aan. Ondertussen hadden we al wel een mede-ulpan-student gevonden en we stelden voor in verschillende rijen te gaan staan om vervolgens met z'n drieën bij het loket te staan waarvan de rij het snelst ging. Het duurde slechts nog een halfuurtje en toen waren we eindelijk door en konden we het veel te dure busje inclusief veel te chagrijnige chauffeur naar Jeruzalem nemen. Daar werden we afgezet op een plek die niet afgesproken was, heb ik in mijn beste Arabisch de chauffeur 'lichtelijk' geïrriteerd gevraagd wat daar de bedoeling van was om vervolgens in het Hebreeuws te vragen waarom de taxi die ons naar het busstation zou willen brengen bijna 10x zo duur was als de prijs voor een buskaartje (wat echter pas achteraf bleek).
Op het centrale busstation aangekomen, bleek de bus 3 kwartier later te vertrekken om ons rechtstreeks naar Haifa te brengen. Hadden we mooi de tijd om wat te eten, aangezien we dat na het ontbijt niet meer gedaan hadden en het al 18.00u was. Onderweg weer wat Hebreeuws geoefend met de man die achter ons had proberen te slapen, maar wakker bleef door ons onnozele gewauwel en dus besloot ons te animeren met zijn eigen interessantheden. Ondertussen waren we al veel te laat voor het officiële gedeelte van de ontvangst op de universiteit, maar er waren nog wel mensen aanwezig om ons op te vangen en onze kamers te laten zien. Alles wat ik op dat moment wilde, was slapen. Maar toen ontmoette ik mijn kamergenoot en andere huisgenoten, die allemaal Israëlische Arabieren bleken te zijn. Lekker vertrouwde klanken om me heen, maar wel wat verwarrend voor de voorbereiding van het mondeling in het Hebreeuws van de volgende ochtend. Naast het schriftelijke gedeelte, dat ik al ingeleverd had, zou dit bepalen op welk niveau ik terecht zou komen tijdens de komende weken.
Sanne en ik hebben vervolgens wat praktische zaken nog moeten regelen en toen was het tijd om de bus te pakken en naar een mall te gaan om ons Israëlische telefoonnummer te regelen (= 00972 (0)54 9065242).
Van de 14 klassen ben ik in klas nr. 8 terecht gekomen. Zegt niet alles over het niveau, maar aangezien klas 1 begint met het alfabet en klas 14 zich bezighoudt met academische vraagstukken, was ik zeker niet ontevreden! Echter na een paar dagen begon ik te merken, dat ik me wat verveelde in de klas en dat het te langzaam ging naar mijn idee. Ik heb met mijn docente hierover gepraat en ze was het niet met me eens en vond dat ik te snel wil. Wel heb ik kunnen regelen dat ik extra opdrachten kan doen om zo het semester dat ik gemist heb in Nederland in kan halen. Eind augustus heb ik hier tentamen in en dat scheelt me een hoop leerwerk als ik in Nederland terugkom.
Vorige week woensdag heb ik een wandeling gemaakt door een wadi, langs de berg waarop de universiteit ligt naar beneden. Daar aangekomen hebben we trappen beklommen om uit te komen bij een moskee, waar we compleet bezweet een lezing zouden krijgen. Heel interessant, maar ik heb natuurlijk weer net even gemist wat de precieze stroming was van deze moskee. Er werd een interessante discussie gevoerd over al dan niet letterlijk nemen van de Koran en hoe deze specifieke beweging de woorden interpreteert.
Donderdagmiddag lekker naar het strand geweest, maar helaas is het niet mogelijk om de zee echt in te gaan omdat het vergeven is van de kwallen. Deze geven een bepaalde stof af waarvan je uitslag op je huid kan krijgen die verschrikkelijk jeukt, dus maar beter om onder de douche te stappen die minstens net zo verkoelend is als de zee zelf. Beetje jammer, want die beesten gaan pas begin augustus weer weg (zo is de ervaring).
Vrijdag was de eerste dag van het weekend en we zijn in 2 groepen naar Tsfat gegaan, een bergdorp in Galilea, dat een belangrijke plaats inneemt in de historie van de Kabala. Helaas hadden wij een gids die nauwelijks een woord over deze stroming gesproken heeft, maar voornamelijk economische ontwikkelingen besprak en veelal oorlogsverhalen vertelde. Uitzichten waren prachtig, maar ik zou graag nog een keer zelfstandig naar dit stadje willen om de minder toeristische route te bewandelen en meer over de leefwijze van de bewoners te weten te komen. Daarna hebben we in de buurt van Tsfat opnieuw een wadi doorgewandeld. De gids vloog naar beneden en toen we halverwege waren zijn we met een groepje achtergebleven bij een beekje om pootje te baden, te genieten van de stilte en weer op adem te komen. Een van de meisjes in dit groepje had last van hoge bloeddruk en het was dus noodzakelijk om rustig aan te doen en langzaam weer naar boven te lopen.
Zo worden er iedere week trips georganiseerd, waar je gebruik van kan maken zonder extra te hoeven betalen (het Hollandse bloed stroomt nog steeds door mijn aderen), er zijn middagen waarop je hulp kan krijgen bij je huiswerk, er worden films in het Hebreeuws vertoond, er worden feesten georganiseerd en nog meer activiteiten in het kader van het leren van de taal. Ik kom deze 3 weken ulpan wel door en het is een verademing om even boven op deze berg te wonen en iedere ochtend te genieten van het uitzicht over zee!!
Yallah bye!
Op reis
Inmiddels ben ik weg uit Egypte en samen met Derk en Sanne ben ik begonnen aan een nieuw avontuur. Afscheid nemen van de stad waar ik 5 maanden heb gewoond was vreemd, maar niet vervelend. Natuurlijk is het jammer om weg te gaan uit een stad waar ik in korte tijd een leventje heb opgebouwd, maar de zin om de drukte, het lawaai en vooral de smog te verlaten overheerste op dat moment. Na het vertrek hebben we eerst een paar dagen langer in Dahab doorgebracht dan verwacht. 'Natuurlijk,' zal een ieder die mijn blogs heeft bijgehouden zeggen, maar het had geen verband met mijn voorliefde voor dit stranddorpje: Sanne en Derk zijn beide even goed ziek geweest. Gelukkig kwamen ze snel genoeg bij om niet het hele programma om te hoeven gooien en zo zijn we dinsdag per minibus naar Taba gereden om de grens met Israël over te steken. We zouden aanvankelijk met de ferry van Nuweiba naar Aqaba varen, maar na verhalen over ontzettend lange wachttijden en grote wanorganisatie hebben we besloten over land te gaan. Ook dit is niet altijd zonder risico tijd te verliezen, omdat er aan Israëlische kant niet altijd gemakkelijk gedaan wordt. Soms staan mensen 2-6 uur aan de grens te wachten. Mijn handbagage moest slechts 4 keer door de scanner en Derk moest zijn tas uitladen. Gelukkig niet helemaal en daardoor liepen we niet al te veel vertraging op.
Sanne had een mail ontvangen van de universiteit in Haifa dat haar aanmeldingsformulieren niet allemaal ontvangen waren, dus in Eilat zijn we naar het postkantoor geweest om de paperassen nogmaals te kopiëren en op de bus te doen. Wat een verschil is Israël dan toch met Egypte; het is direct een stuk moderner en mensen lopen er duidelijk anders bij dan in Egypte. De taxichauffeur had alleen wel beloofd ons voor NIS 78 (ongeveer €15,-) van grens naar grens te brengen. Toen het allemaal wat langer bleek te duren, vroeg i opeens NIS 250. Hierop waren we blij onze afding skills in Egypte te hebben kunnen oefenen en hebben het teruggedrongen tot NIS 120 en blij, maar zonder geld, liepen we de Jordaanse grens over. De reis zou vervolgd worden per taxi naar Aqaba, maar toen alle spullen achterin geladen waren en we weg zouden rijden, bleken we een lekke band te hebben. Stonden we om 14.30u in de zinderende hitte buiten de taxi te wachten. We bleven echter opgewekt, want we waren er tenslotte in geslaagd in niet al te lange tijd van Egypte naar Jordanië te komen en 2 pagina's in ons paspoort gevuld te krijgen met stempels. In een park in Aqaba hebben we onze lunch genuttigd en hierna vervolgden we onze reis naar Wadi Rum.
Daar sliepen we twee nachten in een tent, maar omdat we laat op de middag aan waren gekomen bleef er van de eerste dag niet veel meer over dan uitrusten van de reis. De dag erop wisten we een deal te sluiten met twee neven om ons rond te laten rijden door het natuurgebied. De bergen (rotsformaties) hebben de meest vreemde vormen en constructies en bieden de meest prachtige fotomomenten. Voor rust, woestijn, hiken, nog meer rust en een blik in het bedouinenleven zaten we hier op de juiste plek. Een van de twee neven heeft ons uitgenodigd bij zijn broer om thee te drinken. Was heel relaxed en leuk om te zien hoe de verhoudingen liggen binnen een dergelijke familie. Een van de andere neven van deze jongens had zijn bruiloft op het moment dat we er waren en het werd in de Lonely Planet aangeraden om zo'n festijn mee te maken als je wordt uitgenodigd. We waren uitgenodigd, maar helaas had de jongen zich verslapen en was het feest die dag al afgelopen. Een bruiloft duurt drie dagen en het was de tweede dag, maar de volgende ochtend waren we alweer vroeg uit de veren om naar Petra te gaan.
Wat we daar tegenkwamen was werkelijk adembenemend. Een groot grafdorp, allemaal uitgehouwen uit de rotsen en onbeschrijflijk hoe indrukwekkend het was om daar te zijn. Natuur en architectuur zijn geheel met elkaar verbonden en de meest prachtige kleurenformaties zijn te zien in de aardlagen in de façades van de gebouwen. Anderhalve dag hebben we door dit stadje rondgewandeld en het nodigde uit tot langer verblijf om meer te zien. Ik heb zoveel mogelijk foto's gemaakt, maar in het echt blijft het allemaal veel en veel mooier en daarom raad ik iedereen aan om dit land en vooral deze beide streken eens te bezoeken!! Helaas bood ook in Petra de beperkte tijd weerstand en moesten we onze weg vervolgen naar Amman. Daar zitten we nu en na al het hiken, cultuur snuiven en bus zitten nemen we even een middag vrij om bij te komen en ons voor te bereiden op 3 weken studie in Haifa. Dat wordt nog een pittige kluif, want ik kan op het moment ongeveer twee woorden Hebreeuws produceren en daarna komt er alleen nog maar Arabisch uit...
Morgen opnieuw de grens en daarna weer hard aan de slag!
Daarover later meer,
Yallah bye!!
Adreswijziging
Over twee weken ben ik op campus op de Universiteit van Haifa, waar ik 3 weken zal verblijven. Het adres van het NVIC is dan niet meer handig te gebruiken, omdat ik niet weet wanneer de volgende keer zal zijn dat ik in Egypte kom en dus de post zal moeten blijven liggen tot die tijd
Het adres in Haifa is:
C/O International School
University of Haifa
Haifa 31905
ISRAEL
Bovendien komt mijn mobiele nummer in Egypte per zondag te vervallen, dus bij deze dank aan de mensen die af en toe wat gestuurd hebben. Om je geld te besparen, kun je het beter niet meer doen.. In Israel zal ik een nieuw nummer hebben, dat laat ik t.z.t weten.
Mijn Nederlandse telnr. is geblokkeerd tot en met 14 augustus, dus ik ben ook daarop nogniet te bereiken.
Volgende verhaal komt echt ergens anders vandaan dan vanuit Cairo!
Yallah bye
Oranjekoorts met laatste loodjes
Ook hier heeft de oranjekoorts toegeslagen. Gratis bier en frites op de ambassade dwingen me er tot nu toe nog toe om iedere wedstrijd daar te kijken en te genieten van het matige Nederlandse commentaar op het spel. Wellicht is het een idee om toch es in een koffiehuis hier te zitten om naar het Arabische commentaar te luisteren. Ik heb tenslotte een hele les gehad over het EK en over voetbal in het algemeen. Zelfs buitenspel weet ik in het Arabisch uit te leggen
Ik heb een heus Cruijff-shirt op de kop weten te tikken. Vlak voor de eerste wedstrijd vonden we het toch wel belangrijk er een beetje oranje uit te zien. We liepen onze straat door op weg naar een winkel waar Sandra shirts en sjaals had zien hangen in deze noodzakelijk bevonden kleur. Nog geen 50m gelopen en daar zagen we 'The Ministry of Fashion', een winkeltje in een steegje bijna aan het oog ontrokken. Het zag er nogal shabby uit, maar er bleken sportkleren verkocht te worden. Mijn blik viel meteen op dat oranje shirt en het bleek van de net iets beroemdere (oud-)collega van Ruud Krol te zijn. Speaking of which: ook hij was aanwezig bij in ieder geval de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal. Tot de 26e minuut wist hij verzuurd commentaar te leveren op het gespeelde spel en zijn kritiek op de bondscoach te uiten, maar daarna heb ik hem niet meer gehoord of gezien.. Ik zeg: groen!! Maar hij bleek daarin toch de verkeerde kleur gekozen, want oranje was aan de bal.
In de lessen begin ik mijn draai steeds meer te vinden. Aanvankelijk vond ik het lastig met wat mensen in de klas te zitten die toch duidelijk harder gestudeerd hebben en wiens niveau aan het einde van het reguliere programma hoger is uitgekomen dan dat van mij. Nu zit ik er alleen maar van te genieten dat ik 80-90% kan volgen van wat de docent(e) zegt. Presentaties gaan zeker nog niet vloeiend en zelfs af en toe met grote moeite, maar de passief aanwezige kennis is al zo fijn! We krijgen ieder weekend een weekend assignment mee, zoals ik het vorige bericht ook al schreef. De detective was ontzettend leuk, maar wel lastig om de clue te achterhalen, omdat dat nogal snel ging.. In een kwartier was er een introductie geweest, een moord gepleegd en de oplossing gevonden. Razendsnel dus!
Vorig weekend moesten we een film kijken met als vertaalde titel: 'I don not lie, but I beautiful'. Bijzondere film over klasseverschillen in de Egyptische maatschappij. Speelt ergens in de jaren '70, maar nog steeds van toepassing op het heden, voor zover wij geleerd hebben. Een jongen uit een zeer arm milieu doet zich voor als rijke plattelandszoon en gaat naar de universiteit in Cairo, waar hij de dochter van een beroemde schrijver ontmoet. Natuurlijk worden ze verliefd, maar een jaloerse studiegenoot ontmaskerd de jongen en het sprookje is helaas ten einde.
Gelukkig hebben we dit soort assignments, want voor de rest is het best lastig presentaties voor te bereiden over oorlogen, terrorisme, problematiek van de jeugd in Egypte, traditionele waarden en normen e.d.
Voor de rest probeer ik hier nog zoveel mogelijk te genieten van de mensen die ik allemaal heb leren kennen en probeer zoveel mogelijk te combineren met Arabisch praten, uitgaan en toch ook nog weer wat nieuwe dingen zien. Een aantal weken geleden kreeg ik bijvoorbeeld een bericht via hyves van een jongen die 3 maanden in Cairo stage komt lopen. Inmiddels is hij hier en met de nog overgebleven Nederlanders laat ik hem de stad zien, de belangrijkste uitgaansplaatsen en geven hem tips mee voor het dagelijks leven. Leuk om weer zo'n nieuwe frisse invloed te hebben voor deze laatste periode hier, want we merkten dat we als groepje een beetje waren ingekakt na het vertrek van de overige studenten.
Nadat we in het begin van ons verblijf het appartement een keer flink schoon gemaakt hebben, hebben Marije en ik vandaag voor het eerst de mouwen weer opgestroopt en hebben de stoflagen weten te trotseren en verwijderen uit het appartement. De huisbaas heeft namelijk aangekondigd het appartement te willen bezichtigen op alles wat kapot is gegaan en waarvoor dus nog betaald dient te worden. Over het algemeen hebben we ontzettend geluk gehad met hem. Zo hebben anderen veel problemen gehad met de borg terugkrijgen, wij hadden afgesproken de maand mei niet te betalen. In de zomermaanden gaat de huur veelal fiks omhoog, maar dan ook met duizenden ponden, wij betalen 300 pond meer. Nu hopen we dat hij ook zo schappelijk is met de paar kapotte lampen die we achterlaten en geen verrassingen in petto heeft. We gaan het allemaal zien, we hebben geduld en we houden in gedachten: alles sal reg kom! (weet nog steeds niet in het Arabisch)
Groetjes en tot volgende keer, wie weet waarvandaan
Yallah bye
Zomaar weer een hete dag in Cairo
Het istijd voor een flinke update.. Maar allereerst wil ik jullie bedanken voor de felicitaties na het vorige korte berichtje over de tentamens!!!
Nadat ik terugkwam uit Dahabheb ik nog een week les gehad om me vervolgens een week op te sluiten in de biebop het instituuten te leren voor de tentamens. Gelukkig zijn de resultaten daarvan bekend en hoeft daar verder niets meer over gezegd te worden dan dat ik erg blij ben alles gehaald te hebben
Ik had geschreven datik als figurant zou optreden in de nieuwste film van/met Omar Sherif. Na heel wat heen en weer gebel en ge-sms is dit uiteindelijk niet doorgegaan. Ik zou om 3u 's ochtends op een plein in Cairo moeten verzamelen met de andere figuranten en dat vond ik net iets te vroeg tijdens de week dat ik me aan het voorbereiden was op de tentamens. Ergens jammer dat het niet door is gegaan, maar ben blij dat ik heb gekozen voor datgene waarvoor ik naar Egypte ben gekomen. Bovendien waren die week Janneke en Jos in Cairo (nadat ze een week in het zuiden hadden gezeten) en wilde ik de nodige tijd met hen besteden om de stad te laten zien en te genieten van hun aanwezigheid. En dat is gelukt!
Aan het eind van de tentamenweek hebben we dik feest gehouden, wat al voorspeld was in het korte berichtje dat ik de vorige keer schreef. Een van de Belgische studentes gaf een feest bij haar thuis en nagenoeg iedereen was er, zelfs de docenten! Sommige medestudenten vertrokken al de volgende dag terug naar huis. Gelukkig heeft dat de stemming niet bedorven en hebben we een superavond gehad! Om uit te brakken, mezelf te verwennen voor het behalen van de tentamens en om me te troosten voor mijn gecrashte laptop ben ik de volgende dag bij het veel te dure Mariott Hotel bij het zwembad gaan liggen zonnen. Middenin de drukke stad waan je je daar opeens in een paradijs van groen, weelde en luxe.
Door die gecrashte laptop van mij is het nu lastiger om foto's te plaatsen op m'n site. Ik hoop binnenkort nieuwe erop te zetten, maar het zou nog even kunnen duren..
De week die daarop volgde, was ik vrij. Echt vrij! Reden om de bus te pakken naar door mij onontdekte oorden. De reis leidde naar Siwa,nabij de Libische grens. Buiten dat het echt een oase is,
bleek het ook nog eens een oase van rust. Het was 9 uur rijden op niet altijd even prettige wegen, maar zeker de moeite waard. De oase wordt volgens The Lonely Planetbewoond door 25.000 Siwanen en
1.000 Egyptenaren. Siwanen zijn namelijk oorspronkelijk een Berbers volk en hierdoor spreken ze onderling ook geen Egyptisch, maar een Berberdialect. Nadat we in Cairo de mensen steeds beter zijn
gaan verstaan en begrijpen, konden we in Siwa helemaal niets met de taal.
We zijn er twee dagen gebleven en hebben de eerste dag fietsen gehuurd om de omgeving te verkennen. Er waren twee ruines uit faraonische tijd en een enorm meer. Aanvankelijk dacht ik dat we best
snel weer terug zouden zijn, maar we hebben toch een uur of 4/5 op die fietsen gezeten. Bij een van de ruines hebben we een rondleiding gehad van een man, die ons ook wat Berbers uitgelegd
heeft.Alstalenstudenten moeten we onzewoordenschat natuurlijk blijven uitbreiden, vakantie of niet
De volgende dagwisten we een trip door de Great Sand Sea te organiseren, echte Sahara-uitzichten!! Jammer dat ik mijn fototoestel was vergeten.. Als een heuse sportieveling ben ik op een sandboard van een van de 'duinen' gegleden. Na de tweede keer halverwege te komen en verder naar beneden te rollen, hoefde het niet zo nodig meer. Echter, Pieter en Marije gingen zo goed dat ik het er niet bij kon laten zitten en nog een keer moest proberen en ook ik kwam staand van de duin af! Volgende winter toch maar es proberen te snowboarden? We hebben daarna nog een koud en een heet waterbron bezocht, wat vreemde uitzichten waren middenin de woestijn. Het meest bizarre was nog wel het autorijden. Het verkeer in Cairo is er bijna niets bij. Niet dat het zo druk was, maar onze chauffeur had er lol in om ons tot bovenaan de duin te rijden, de auto over de top te laten 'vallen' en bijna recht naar beneden de duin af te rijden. De eerste keer schrokken we ons rot, maar daarna kwam de kick er wel in!
Op de laatste dag in Siwaheb ik met Pieter (en uiteindelijk Veerle ook) een van de meest absurde beslissingen genomen: we gingen in een keer door naar Dahab. Van de Libische grens naar de Saoudische.. Althans, er zit in het laatste geval nog een zee tussen. Ik geef toe: ik ben verliefd geworden op die plek!! Hebben er lekkeraan het strand gehangen, zoals verplicht is daar
Goed uitgerust zijn Marije (ook uit Groningen), Pieter en Sandra (beide uit Amsterdam) en ik aan ons extra programma bij het Instituut begonnen. Het is nieuw en wennen om slechts met z'n vieren in de klas te zitten en het lege Instituut te aanschouwen. Waar eens de pauzes gevuld waren met geklets uit alle hoeken, heerst nu stilte. Bovendien zitten de docenten nu altijd bij ons in de pauze en er bestaat zo geen ruimte meer om in het Nederlands te praten. Alles, maar dan ook alles gaat nu in het Egyptisch. Als we iets niet begrijpen in de les worden we ook met straffe hand gecorrigeerd als we een enkel woord Nederlands tussendoor aan elkaar vragen. We hebben vorige week economische begrippen behandeld, de liefde, mensenrechten en de islam in Europa.. Doordat we maar met zo weinig zijn, gaan we als een speer. Betekent wel ook extra hard blijven leren buiten schooltijden om, want de woordenschat breidt zich met rasse schreden uit..
Gelukkig heb ik bij een cultureel centrum iemand gevonden die me vrijdags wil helpen met het leren! Afgelopen vrijdag hebben we de woordenlijst van afgelopen week doorgenomen. Hij noemde het woord in het Arabisch (aangezien hij de Nederlandse vertaling nog net niet begrijpt) en ik moest in het Arabisch uitleggen wat het woord betekent. Ik moet echt nog een aantal van dat soort dagen hebben!
Maar nu is het einde alweer in zicht.. Althans, in Egypte. Over anderhalve week komen Sanne en Derk, met wie ik via Jordanie naar Israel zal reizen. Sanne en ik zijn aangenomen aan de Haifa University om er een talencursus te volgen in de maand juli. Na 5 maanden Arabisch ga ik me dan richten op het ophalen van Hebreeuws. Hopelijk lukt het dan om in het derde cursusjaar mee te kunnen draaien zonder al te veel achterstand. Afgelopen zaterdag heb ik mijn ticket naar huis geboekt en 13 augustus zal ik de Nederlandse bodem weer onder mijn voeten voelen.
De airco wordt me te koud om de voeten en de oren, tijd om me te vermannen en het zweet weer lekker uit te laten breken in de drukkende hitte die ik eenpaar urenbuiten had gelaten. Er wacht thuis nog een flinke luisteropdracht voor me, een detectiveserie(tje)!
Ma3a-ssalama (met de vrede) en tot de volgende keer,
Yallah bye