Dat is alweer lange tijd geleden! Veel gebeurd ook in de tussenliggende tijd, dus ik houd het dit keer écht bij de hoofdpunten, om een teken van leven te geven en de draad weer op te pakken wat schrijven betreft...

Ik was bij het paasweekend gebleven, volgens mij. Ik heb toen heerlijk gechilled, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet, in Dahab. 4 dagen lang in de zon gelegen, tenminste voor zover dat nog ging na de eerste dag al flink verbrand te zijn. Die dag te lang op m'n buik in het water gelegen om te genieten van het prachtige koraal bij the Blue Hole. Het is dé plek om te duiken in Dahab, maar daar had ik op de Filippijnen al eens een slechte ervaring mee en daarom bleef ik lekker aan de oppervlakte. Buiten dat het een duikers-, snorkel- en relax-oord is, valt er weinig te beleven in Dahab. Het bezoek bleef dus beperkt tot strand-hangen, eetgelegenheden hoppen, slenteren langs de boulevard en vooral ook veel slapen.

Thuis gekomen na weer een lange reis, bleek dat de darmen nog niet helemaal hersteld waren sinds de woestijnreis en kon het toilet rekenen op menig bezoek van mijn kant. Was niet zo prettig toen ik diezelfde avond door moest naar het vliegveld om mijn moeder op te halen. Zij is twaalf dagen bij me op bezoek geweest. Ik hoefde de volgende dag gelukkig pas om 13u op school te zijn, dus we konden beiden lekker uitslapen.
Aya heeft iedere dag volgestopt met bezienswaardigheden bekijken en op de momenten dat ik vrij was, hebben we lekker tijd doorgebracht met elkaar en samen genoten van wat de stad te bieden heeft. De hittegolf was gelukkig voorbij en dat maakte het aangenaam vertoeven. Het was zelfs enkele dagen helder, waardoor het uitzicht verbeterde en het drukkende karakte verdwenen was.

We zijn het weekend naar Alexandrië geweest, de stad waar ik geboren ben en waar wij als gezin 3 jaar in de buurt hebben gewoond. Jammer genoeg hebben we de plek waar het huis heeft moeten staan niet kunnen vinden. Agami is erg veranderd en wat vroeger een gezellig dorpje moet zijn geweest is uitgegroeid tot een soort van toevluchtsoord voor vakantie vierende Egyptenaren. Omdat het daarvoor het seizoen nog niet was, hebben we daar niet veel van meegekregen. Wel hebben we de rijen, maar dan ook echt RIJEN, vakantie-appartementencomplexen mogen bewonderen. Overal waar we om ons heen konden kijken, waren ze hutje mutje tegen elkaar aan gebouwd in compleet van elkaar verschillende stijlen. Het was voor Aya wennen om te zien hoe deze gebouwen de schattige eensgezins-villa's van vroeger hadden vervangen. Onverrichter zake zijn we teruggekeerd naar Alexandrië, waar we op zoek gingen naar één van de beste visrestaurants van de stad. Ben ik natuurlijk weer vergeten hoe die heet, maar we hebben het gevonden en uitgebreid gegeten.

De dag erop gingen we op zoek naar het ziekenhuis waar ik ben geboren. Na lang zoeken, doordat ik te koppig was om een taxi te nemen, hebben we de Moassatkliniek gevonden. Het gebouw was compleet vervallen en het bleek ook slechts nog dienst te doen als polikliniek. We hebben op kantoor gezeten van, hoe hij zichzelf noemde, het hoofd van het registratiesysteem van het ziekenhuis. Hijzelf ging geen dossiers door en het bleek ook dat die in een ander gebouw lagen en dat er allerlei andere mensen waren om de registratie van mijn geboorte te vinden. Anderhalf uur later mochten we meelopen naar het andere gebouw. Ze hadden toch eigenlijk niets gevonden, maar wel een buitenlandse naam op 9 november. Of we niet bij het verkeerde ziekenhuis waren gaan zoeken... Aya wist het zeker te herkennen en ik heb zelf het boek doorzocht en vond haar achternaam gewoon op de 19^e staan. Geboortetijd klopte ook, 02.30u. Geschrokken keken ze ons aan: 'Maar er staat dat er een meisje is geboren!!' We schoten in de lach, niet meer versteld staande van wat er op ons pad zou kunnen komen en eigenlijk alleen maar blij dat we iets gevonden hadden. Ik grapte dat het blijkbaar daar al 'mis' is gegaan. De stemming in het kantoor verstomde wat, maar toen ik in mijn beste Arabisch had verklaard dat we het verder geen probleem vonden en dat we alleen uit interesse waren gekomen, werd er opgelucht adem gehaald en kregen we chocoladerepen aangereikt. Blijkbaar bestond er even de angst dat we een officiële claim kwamen leggen op de verkeerde registratie.

Datzelfde weekend is de film van dhr. W. uitgekomen. Meerdere sms-jes gehad uit Nederland en uit Egypte en een kennis van vroeger belde om te informeren dat ze de film inmiddels had gezien en dat het ontzettend mee bleek te vallen. Ook van klasgenoten kreeg ik geruststellende berichten. De angst had er blijkbaar toch wel een beetje ingezeten voor de tijd en toen het uiteindelijk bleek mee te vallen, was die ook nog niet geheel weg. Zeker toen we op vrijdag tijdens het middaggebed met de bus langs enkele overvolle moskees reden, schoot de gedachte over (commentaar op) de film toch nog een paar keer door onze hoofden.

Aya is nog twee dagen ziek geweest in haar laatste week, maar gelukkig heeft ze de belangrijkste bezienswaardigheden 'gedaan' en is zelfs (in haar eentje!) de piramide van Chefren in geweest. Aan het einde van de week zijn we samen naar Nederland gevlogen. Aya's vakantie was helaas voorbij en die van mij begon! Zo vreemd om op vakantie te zijn geweest in eigen land, maar het was heerlijk. Wel vlogen de emoties door elkaar. Blijdschap en geluk op de bruiloft van Willemijn en Remco. De vrijgezellenfeesten waren te gek en de bruiloft was erg mooi!! Er was ook verdriet om het verlies van mijn oma. Ze is 93 geworden, wat een zeer respectabele leeftijd genoemd mag worden. Ik heb de begrafenis niet bij kunnen wonen, maar heb wel afscheid van haar kunnen nemen en bij mijn opa kunnen zijn.

Gek genoeg zit ik na de vakantie veel beter in mijn studiewerk en heb ik veel meer zin om te leren. De rest van het programma is opeens ook heel overzichtelijk geworden: heb nu anderhalve week les gehad, komende week ben ik vrij, dan nog een laatste lesweek om vervolgens een week vrij te zijn om te studeren en daarna tentamens. Wat ik daarna ga doen, staat nog open, maar anderhalve maand vakantie vieren leek me iets te veel van het goede. Ik ben dus nu aan het uitzoeken of ik eventueel nog een extra maand kan studeren of dat ik alsnog vrijwilligerswerk ga doen in (de buurt van) Cairo. Ik oriënteer me er deze weken op en hou me eerst voornamelijk bezig met het behalen van de tentamens en natuurlijk met het bezoek van Janneke en Jos (m'n zus en haar vriend).

Van donderdag op vrijdag gaat hier trouwens de klok een uur vooruit. Ik vond het net zo makkelijk dat de tijden gelijk liepen, maar daar komt dus nu verandering in...

Tot de volgende keerweer!

Groetjes en yalla bye